Όποιος έχει διαβάζει τα προηγούμενα άρθρα μου θα έχει καταλάβει, πως τα τελευταία δύο χρόνια είμαι ξενιτεμένο πουλί στην Αγγλία και όποιος δεν τα έχει διαβάσει το μαθαίνει τώρα (χιχιχι). Οφείλω να ομολογήσω, πως τα αγγλικά μου δεν είναι άρτια και επειδή πέρσι δεν μπόρεσα να κάνω μαθήματα (λόγω κοβιτ), είπα φέτος να ξεκινήσω μαθήματα αγγλικών, για να φτάσω στο επίπεδο που θέλω. Τα είχα πολύ απλοποιημένα στο μυαλό μου όμως, σκεφτόμουν πως θα πηγαίνω στα μαθήματα απογεύματα, που ο άνδρας μου θα είναι σπίτι, για να κρατάει το παιδί και θα μελετάω, όταν κοιμάται το παιδί. Το πρώτο σκέλος το καταφέραμε και πηγαίνω στα μαθήματα, το δεύτερο σκέλος όμως…

Ένα ωραίο Σάββατο είμαστε με τον γιο μου στο σπίτι. Καθώς πλένω τα πιάτα γυρίζω το κεφάλι μου και τον βλέπω να προσπαθεί να ρίξει τον χυμό του σε κάτι παιχνίδια του που βρισκόντουσαν πάνω στο χαλί. Ασυνείδητα υψώνοντας την φωνή μου του λέω “Μη το κάνεις”. Το παιδί κατευθύνθηκε μπρος εμένα, με αγκάλιασε με τα χεράκια του στα πόδια μου και κλαίγοντας με λυγμούς μου λέει “Μην μου φωνάζεις μαμά” και συνέχισε να κλαίει. Εκείνη την στιγμή παρατάω τα πάντα, τον παίρνω αγκαλιά και καθόμαστε για να τον ηρεμήσω. Μέσα μου αισθανόμουν ενοχές, πολλές ενοχές, ένιωθα πως μια κουβέντα μου του τσάκισε τον εσωτερικό του κόσμο. Και στην τελική…

Σήμερα πρωί-πρωί με πήρε τηλέφωνο μια φίλη μου… Έχει επέτειο με τον σύντροφο της και δεν ξέρει τι δώρο να του πάρει. Ξαφνικά χωρίς λόγο αγχώθηκε για το δώρο. Α της λέω δεν θέλω άσκοπα άγχη, δώσε μου πέντε λεπτακια και θα σου κάνω μια λίστα, που δεν θα ξέρεις τι να διαλέξεις και έτσι έγινε. Και επειδή πολλές και πολλοί από εσάς έχετε τέτοιους προβληματισμούς σας στέλνω την λίστα μου , μήπως την χρειαστείτε μελλοντικά (χιχι). Η λίστα επετείου μου για την φίλη μου και για εσάς: Κούπες (δυο, μια για εσάς μια για εκείνον) με φωτογραφία σας και από κάτω την ημερομηνία. Μπλούζες (δυο, μια για εσάς μια…

Κυριακή χθες η μέρα που την αφιερώνουμε πάντα στο παιδί μας. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους, για να περάσει ωραία άλλοτε στη φύση και άλλοτε με παιχνίδια που του αρέσουν. Χθες Λοιπόν στη βόλτα μας πετύχαμε ένα λούνα παρκ, που αν και είχαμε περάσει πολλές φορές από εκεί δεν το είχαμε προσέξει. Αμέσως στο παιδί του τράβηξαν την προσοχή τα παιχνίδια, τα φώτα και τραβώντας μας από το χέρι έλεγε “πάμε μέσα να δούμε”, έτσι λοιπόν μπήκαμε στο λούνα παρκ. Τα φώτα, τα παιχνίδια ήταν μαγικά. Οι κατασκευές ήταν τεράστιες και εμείς σιγά-σιγά αρχίσαμε να εξιστορουμε τις παιδικές μας αναμνήσεις, από όταν πηγαίνουν στα συγκρουόμενα αυτοκίνητα, στα τρενάκια τρόμου και στις…

Το τελευταίο χρόνο μου συμβαίνει κάτι παράξενο, νιώθω σαν να γνωρίζω ξανά άτομα από την αρχή. Άτομα που νόμιζα, πως ήξερα καλά. Αυτά είναι είτε συγγενικά πρόσωπα είτε φίλοι.  Και ας ξεκινήσω από τους συγγενείς. Όταν έχεις στη ζωή σου ένα άτομο, που από μικρά παιδάκια μεγαλώνετε μαζί, περνάτε τόσες στιγμές, τόσα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, αλλά και απώλειες (που θα σας μείνουν αξέχαστες). Όταν λοιπόν έχεις τόσες μνήμες, τόσες στιγμές με έναν άνθρωπο που θεωρούσες, πώς πάντα θα είναι δίπλα σου και εσύ δίπλα του και μεσολαβεί ένα διάστημα που χάνεστε (λόγω συγκυριων συνήθως),όταν ξανά συναντιέστε αρχίζεις και παρατηρείς πράγματα, κινήσεις, αντιδράσεις που σε σοκάρουν. Νιώθεις ξαφνικά, πως αυτόν τον…

Αχ και ξανά αχ… Τι να πω και τι να πρωτο μοιραστώ μαζί σας και η δόλια μάνα; Η μόνη φράση που βουίζει μόνιμα στα αυτιά μου είναι αυτό της μητέρας μου “θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις” και έγινα μάνα και κατάλαβα, πολλά κατάλαβα. Αλλά θα σας τα πω ένα ένα. Να πω τον καημό μου, το άγχος μου, τον πανικό μου βρε αδερφέ. Εγώ που λέτε από όταν έγινα μανούλα ενός όμορφο ζουζουνιου, απέκτησα πολλές φοβίες. Φοβίες του στυλ “γιατί κρατάει την κοιλιά του, πονάει να πάμε στο νοσοκομείο;”, “έπεσε, μήπως έσπασε τίποτα;”, “έκανε εμετό, λες να έπαθε τροφική δηλητηρίαση;” και άλλες πολλές πολλές φοβίες. Όμως όλα αυτά…