Παιδί με πυρετό, μαμά σε πανικό!

Αχ και ξανά αχ… Τι να πω και τι να πρωτο μοιραστώ μαζί σας και η δόλια μάνα; Η μόνη φράση που βουίζει μόνιμα στα αυτιά μου είναι αυτό της μητέρας μου “θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις” και έγινα μάνα και κατάλαβα, πολλά κατάλαβα.

Αλλά θα σας τα πω ένα ένα. Να πω τον καημό μου, το άγχος μου, τον πανικό μου βρε αδερφέ. Εγώ που λέτε από όταν έγινα μανούλα ενός όμορφο ζουζουνιου, απέκτησα πολλές φοβίες. Φοβίες του στυλ “γιατί κρατάει την κοιλιά του, πονάει να πάμε στο νοσοκομείο;”, “έπεσε, μήπως έσπασε τίποτα;”, “έκανε εμετό, λες να έπαθε τροφική δηλητηρίαση;” και άλλες πολλές πολλές φοβίες.

Όμως όλα αυτά είναι μηδαμινά, είναι ένα τίποτα,  μπροστά στον ΠΥΡΕΤΟ! 

Όταν τυχαίνει (καλή ώρα, που λέει ο λόγος καλή), όπως αυτές να έχει πυρετό το παιδί, στο σπίτι επικρατεί ο απόλυτος πανικός!

Και η ιστορία πάει πάντα κάπως έτσι. Το παιδί ξεκινάει με 37,8 πυρετό, εγώ Κυρία (μου είχε πει η παιδίατρος, πως μέχρι 37,8 θεωρείται φυσιολογικός ο πυρετός στα παιδιά). Ο πυρετός, όμως ανεβαίνει πάει 38,5, αρχίζουν ιδρώνουν οι παλάμες μου, με πιάνουν ρίγη, σφίξιμο. Προσπαθώ να με ηρεμήσω, μάταια.

Αφήνω το παιδί ελαφρά ντυμένο, ξεκινούν οι κομπρέσες στο μέτωπο, τα ξύδια στις κάλτσες και ο πυρετός δεν κατεβαίνει,το παιδί κλαίει.

Έρχεται το σιρόπι σαν όπλο εξόντωσης του πυρετού, αλλά άδικος κόπος. Μάχη μεγάλη εγώ να προσπαθώ να δώσω το σιρόπι,το παιδάκι μου να το απωθεί και το σιρόπι να καταλήγει στο πάτωμα και εγώ με όσο χιούμορ μου έχει απομείνει να λέω “καλά πήγε και αυτό”.

Από εκείνη την στιγμή το ηλεκτρονικό θερμόμετρο γίνεται προέκταση του χεριού μου. Ανά ένα λεπτό το βάζω σε κάθε μέλος του σώματος του παιδιού μου, το αστέρι μου ταλαιπωρημενο δεν αντιστέκεται.

Αχ και ο πυρετός ανεβαίνει 39 και εγώ να έχω πάρει με την σειρά όλους τους Αγίους και τις προσευχές. Και εκεί που έλεγα θα το αντιμετωπίσω, έντρομη 3 η ώρα τα ξημερώματα ξυπνάω τον άνδρα μου, που απορώ αν έκλεισε μάτι και αυτός ( στο πυρετό του παιδιού είμαστε το ίδιο ψύχραιμοι. Εδώ γελάνε και οι πέτρες).

Το παιδί συνεχίζει ταλαιπωρημενο να κοιμάται. Η μαμά και ο μπαμπάς από πάνω του να ελέγχουμε με την ίδια συχνότητα (ανα ένα λεπτό την θερμοκρασία του), το στομάχι μου έτοιμο να εκραγεί παράλληλα. Επικρατεί πανικός από εμένα και μόνο, το παιδάκι μου Κύριος, αν και πονούσε.

Και ο πυρετός όλο και ανεβαίνει, 40αρι πρώτη φορά στα χρονικά. Το παιδί να ξυπνάει, να κλαίει. Να κλαίει αυτό, να κλαίω και εγώ.

Ο άνδρας μου διαιτητής, την μία παρηγορεί τον έναν (το παιδί, ότι θα περάσει), την άλλη (την μαμά, ότι θα κάνει το κύκλο του).

Ενώ λοιπόν είμαστε σε αυτή την κατάσταση παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου. Πάρε ασθενοφόρο του λέω, δύο ασθενοφόρο ένα για το παιδί, ένα για μένα. Είδατε ο ορισμός της ψυχραιμίας είμαι εγώ. Την ίδια στιγμή ο άνδρας μου να με κοιτάει με γουρλωμένα ματιά. Θέλει να κλάψει, αλλά και να γελάσει με την κατάσταση. Αρκείται στο “ας συνεχίσουμε τις κομπρέσες, όλα θα πάνε καλά”.

Και όντως όλα πήγαν καλά. Ευτυχώς το παιδάκι μας, άρχισε να συνέρχεται. Όσο για μένα κατάλαβα πολλά τώρα που έγινα μάνα (α ρε μάνα πόσο δίκιο είχες).

Αλήθεια είστε και εσείς τόσο ψύχραιμες μανούλες όσο εγώ (χαχαχα); 

Φιλιά μανούλες, αγωνιστικούς χαιρετισμούς!