Notebook,  Σκέψεις

Άλλαξα εγώ ή μήπως άλλαξες εσύ;

Το τελευταίο χρόνο μου συμβαίνει κάτι παράξενο, νιώθω σαν να γνωρίζω ξανά άτομα από την αρχή. Άτομα που νόμιζα, πως ήξερα καλά. Αυτά είναι είτε συγγενικά πρόσωπα είτε φίλοι. 

Και ας ξεκινήσω από τους συγγενείς. Όταν έχεις στη ζωή σου ένα άτομο, που από μικρά παιδάκια μεγαλώνετε μαζί, περνάτε τόσες στιγμές, τόσα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, αλλά και απώλειες (που θα σας μείνουν αξέχαστες). Όταν λοιπόν έχεις τόσες μνήμες, τόσες στιγμές με έναν άνθρωπο που θεωρούσες, πώς πάντα θα είναι δίπλα σου και εσύ δίπλα του και μεσολαβεί ένα διάστημα που χάνεστε (λόγω συγκυριων συνήθως),όταν ξανά συναντιέστε αρχίζεις και παρατηρείς πράγματα, κινήσεις, αντιδράσεις που σε σοκάρουν.

Νιώθεις ξαφνικά, πως αυτόν τον άνθρωπο δεν τον ήξερες ποτέ.

Μέσα σου κάτι γκρεμίζεται σε σχέση με αυτόν. Απογοητευεσαι και λες, γιατί άλλαξε τόσο; Γιατί έγινε ένας γκρινιάρης, τσιγκούνης και αδιάκριτος. Μέσα σου κάτι παγώνει, αναθεωρείς τα πάντα, στεναχωριέσαι. 

Γιατί όμως στεναχωριέσαι νιώθεις προδομένος ή ότι σε έχει “κοροϊδέψει” τόσα χρόνια;

Και τώρα οι φίλοι. Λένε, πως είναι οι οικογένεια που επιλέξαμε και όχι άδικα. Φίλοι είναι οι άνθρωποι, που έρχονται στη ζωή μας κάτι να μας διδάξουν. Άλλοι μένουν για πάντα, αλλά όχι.

Με κάποιους από αυτούς όμως πέρασες ξενύχτια, χαρές, γέλια, δάκρυα, κάπου χαθήκατε και μετά ξαναβρισκεστε.

Περιμένεις με αγωνία και χαρά να τους δεις, νοσταλγεις τις στιγμές σας. Καθώς όμως συναντιέσαι νιώθεις, πως η μαγεία έχει χαθεί. Νιώθεις, πως άλλον άνθρωπο ξέρεις άλλον βλέπεις  μπροστά σου.

Τότε λοιπόν λες, πως και γιατί άλλαξε έτσι αυτός και είτε θα δώσεις το χρόνο να ξαναχτιστεί η σχέση με νέα θεμέλια η απλά θα αποχωρήσεις. 

Το πιο εύκολο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στον άλλον, σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα και να μην το πολύ αναλύεις. Αυτό έκανα και εγώ σε κάθε απογοήτευση με κάποιο άτομο, απλά έριχνα το φταίξιμο στον άλλον και “αποχωρούσα”.

Αυτή τη φορά όμως όχι! Ήθελα να καθαρίσει το μυαλό μου, η ψυχή μου.

Και κατέληξα… Ότι, όχι δεν φταίει αυτός που έγινε άλλος άνθρωπος, ούτε εγώ που πίστευα κάτι άλλο από ότι ήταν. Για την ακρίβεια δεν έφταιγε κάνεις.

Το χρονικό διάστημα που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας ήμασταν και οι δύο άλλοι άνθρωποι, με αλλά “θέλω”. Με διαφορετικό τρόπο σκέψης, με άλλα βιώματα και σε μια άλλη ηλικία (αλλιώς τα βλέπεις τα πράγματα στα 20 αλλιώς στα 30 κοκ).

Κατέληξα, πως ο ένας στον άλλον μόνο ευχαριστώ χρωστάει, γιατί ο κάθε άνθρωπος που έχει υπάρξει είτε σε φιλικό, είτε σε συγγενικο, είτε και σε ερωτικό επίπεδο στη ζωή σου, σε έχει κάνει τον άνθρωπο που είσαι τώρα.

Και η ζωή εξελίσσεται και εμείς διατηρώντας τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας, εξελιζομαστε μαζί της. Πρέπει να εξελιχθούμε αυτό είναι το νόημα της ζωής, η εξέλιξη!

Έτσι λοιπόν σταμάτησα να επιρρίπτω ευθύνες και να βαραίνω τη ψυχή μου. Σταμάτησα να αναλύω αυτό το γεγονός μέσα μού και αισθάνθηκα πρώτη φορά καλά,πραγματικά καλά.

Αλήθεια εσείς έχετε βιώσει τέτοια συναισθήματα; 

Λατρεύω τα ταξίδια!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *