Μα γιατί δεν με σοκάρει;

Το παράξενο σε μία είδηση – τραγωδία είναι πως την ακούω και “δεν παγώνει το αίμα μου”…
Πρόσφατα άκουσα στις ειδήσεις μία ακόμη τραγωδία στη χώρα μας. Δεν χρειάζεται να σταθώ σε ποια, αφού καθημερινά αν ακούσει κανείς ειδήσεις θα δει να συμβαίνουν όλο και χειρότερα.

Αυτό που με σόκαρε όμως είναι ότι δεν πάγωσε το αίμα μου…

Δεν έκλαψα, όπως άλλοτε…
Δεν θύμωσα, όπως άλλοτε…
Δεν λυπήθηκα, όπως άλλοτε…

Μα τι μου συμβαίνει;
Είμαι εγώ που άλλαξα ή τα γεγονότα με έχουν αλλάξει;
Είναι πλέον τόσα πολλά τα τραγικά συμβάντα που το μυαλό μου αρνείται να τα διαχειριστεί ή έχει συνηθίσει να ακούει σε αυτά και δεν το εκπλήσσει τίποτα πια;

Αυτό, λοιπόν, είναι κάτι που με προβληματίζει…
Γιατί αν εγώ που μέχρι τώρα δάκρυζα, θύμωνα και αηδίαζα δεν αντιδρώ πια, οι άνθρωποι που ποτέ δεν ίδρωσε το αυτί τους (και είναι πολλοί) τι κάνουν;

Συνεχίζουν να αδιαφορούν, συνεχίζουν να μην αντιδρούν και μάλιστα πλέον, έτσι όπως φαίνεται, με έχουν και εμένα στη δική τους πλευρά..

Δεν ραγίζει η καρδιά μου…
Δεν φωνάζει η ψυχή μου…
Δεν ανοίγει το στόμα μου για να πει όσα θα ήθελε…

Είμαι μία υπνωτισμένη με τόσες κακές ειδήσεις γύρω μου που όταν προστίθεται ακόμη μία απλά την παρακολουθώ. Αυτό, παλαιότερα, μπορεί και να με γέμιζε ενοχές και αίσθημα ντροπής που νιώθω έτσι. Όχι, όμως, τώρα. Γιατί, έχω καταλάβει ότι η καρδιά κάθε δευτερόλεπτο ψάχνει τρόπο να προστατευτεί. Και επειδή αυτός ο κόσμος την έχει πληγώσει πολλές φορές, βρίσκει τον δικό της τρόπο να το κάνει.

Παγώνει, σιωπά και απομακρύνεται…

Μέχρι να έρθει πάλι ένα ζεστό αεράκι αισιοδοξίας και ελπίδας που θα την μαλακώσει, θα την ζεστάνει και θα την κάνει να λάμπει και πάλι. Γιατί η ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος κάποτε θα αλλάξει είναι η δυνατότερη σκέψη που μπορεί και κάνει η καρδιά…

Μέχρι τότε, ας είναι παγωμένη. Της το επιτρέπω!

Σας φιλώ,

το τριγωνάκι σας!