Με το παιδί στο λούνα παρκ

Κυριακή χθες η μέρα που την αφιερώνουμε πάντα στο παιδί μας. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους, για να περάσει ωραία άλλοτε στη φύση και άλλοτε με παιχνίδια που του αρέσουν.

Χθες Λοιπόν στη βόλτα μας πετύχαμε ένα λούνα παρκ, που αν και είχαμε περάσει πολλές φορές από εκεί δεν το είχαμε προσέξει.

Αμέσως στο παιδί του τράβηξαν την προσοχή τα παιχνίδια, τα φώτα και τραβώντας μας από το χέρι έλεγε “πάμε μέσα να δούμε”, έτσι λοιπόν μπήκαμε στο λούνα παρκ.

Τα φώτα, τα παιχνίδια ήταν μαγικά. Οι κατασκευές ήταν τεράστιες και εμείς σιγά-σιγά αρχίσαμε να εξιστορουμε τις παιδικές μας αναμνήσεις, από όταν πηγαίνουν στα συγκρουόμενα αυτοκίνητα, στα τρενάκια τρόμου και στις άλλες κατασκευές με τα αδέρφια μας, με τους φίλους μας και οι γονείς μας, μας έλεγαν “προσέξτε προσέξτε”.

Έπειτα είδαμε κάτι τεράστιες, μεγαλειώδες κατασκευές, που παιδάκια θέλαμε οπωσδήποτε να ανέβουμε και τώρα αναρωτιόμασταν, πως δεν είχαμε καθόλου αίσθηση κινδύνου; Θα μου πεις σχεδόν κανένα παιδί δεν έχει την αίσθηση κινδύνου, μεγαλώνοντας αυτό δημιουργείται πιο έντονα.

Το παιδάκια μας μας τραβούσε το χέρι ήθελε να πάει να τα δει όλα. Βέβαια ήταν τόσο μεγάλες κατασκευές κυρίως για μεγάλα παιδιά και φοβόταν να μπει μέσα μου. Εμείς προσπαθούσαμε να του εξηγήσουμε τι γίνεται σε κάθε παιχνίδι-κατασκευή. Αυτός καθότανε με μεγάλη περιέργεια να μάθει και να ακούσει έως που κάποια στιγμή πήγε το μάτι του στα συγκρουόμενα αυτοκίνητα. Τότε είπε με ενθουσιασμένη φωνή “εκεί θέλω να πάω” και πήγαμε. Ανέβηκε στο αυτοκίνητο με τον πατέρα του και το χάρηκε τόσο πολύ, γελούσε σαν να μην υπάρχει αύριο, ενθουσιάστηκε μπορώ να πω!

Στη συνέχεια είδαμε κάποιους πάγκους στους οποίους προσπαθώντας να ρίξεις τενεκέδες με τρεις μπάλες έπαιρνες δωρο αρκουδάκι. Ο μικρός μας ήθελε να παίξει ο πατέρας του και έτσι και έγινε. Ευτυχώς για μας κέρδισε και εριξε τα τενεκεδακια και έτσι μπορέσαμε να πάρουμε έναν αρκουδάκι, που τόσο πολύ ήθελε. Το παιδί μας το κρατούσε καμαρωτός καμαρωτός σε όλο το δρόμο.

Μετά από μπόλικη εξερεύνηση το μικρό μας αστέρι κουράστηκε και είπε “πέρασα ωραία, τώρα πάμε σπίτι μας” και φύγαμε.

Ήτανε μία ωραία κυριακάτικη βόλτα, που έφερε πολλές αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια σε εμάς και δημιούργησε νέες αναμνήσεις στο παιδάκι μας.

Φτάνοντας στο σπίτι όλοι είχαμε ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μας, οι μεγάλοι απο νοσταλγία και το αγοράκι μας απο ευχαρίστηση, είχε περάσει πολύ ωραία.

Τότε σκέφτηκα “τι πιο ωραίο από τις οικογενειακές αναμνήσεις, που δημιουργούνται και χαράζονται στις μνήμες των παιδιών μας;”.

Εσείς, πως περνάτε τις Κυριακές σας;