Ghosting, πολύς λόγος τελευταία για αυτή την έννοια. Είναι η επιλογή ενός ανθρώπου να εξαφανιστεί εντελώς από τη ζωή μας και να διακόψει κάθε είδους σχέση (είτε ερωτική, φιλική είτε επαγγελματική) χωρίς καμία απολύτως εξήγηση. Οι αποδέκτες μιας τέτοιας συμπεριφοράς συνήθως αγνοούν τους λόγους που οδήγησαν τον άλλο να απομακρυνθεί από κοντά τους. Είναι μια ενέργεια που δεν περίμεναν και συνήθως μετά το πρώτο σοκ ρίχνουν το φταίξιμο στον εαυτό τους. Από την άλλη οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη τακτική συνηθίζουν να τη περιγράφουν σαν ένα τρόπο άμυνας ή ένα μέσω προστασίας του εαυτού τους. Η αλήθεια θα μου πείτε βρίσκεται κάπου στη μέση. Και όντως έτσι είναι, σίγουρα…

Αχ η Αγγλία ήταν στο μυαλό μου ένα όνειρο πριν μετακομίσουμε εδώ.Πόσα πράγματα όμως αγνοούσα δεν φαντάζεστε… Σε αυτό το άρθρο θα σας αναφέρω πράγματα λίγο κωμικοτραγικά που μου έκαναν εντύπωση. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν: Πρώτον:Εδώ οι Άγγλοι με την “ευγένεια”, που τους διακρίνει, αν βαριούνται να σε ακούσουν σου λένε “είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που μου λες, πρέπει κάποια στιγμή να το συζητήσουμε” και εσύ ο δόλιος νομίζεις, πως είπες κάτι σπουδαίο που να ξέρεις πως στο λέει, γιατί βαριέται και θέλει να σε ξεφορτωθεί; Δεύτερον:Μην βιάζεσαι να αφήσεις φιλοδώρημα εδώ, οι Άγγλοι έχουν προνοήσει και για αυτό μέσα στην απόδειξη που σου φέρνουν προσθέτουν και 2-3£ (ανάλογα το μαγαζί),…

Γιατί κάθεσαι λυπημένος; Γιατί πελαγωνεις στις σκέψεις σου; Γιατί δημιουργείς τέτοια πίεση στον εαυτό σου; Γιατί δεν παίρνεις την απόφαση που θα σε λυτρώσει; Τελικά όλα είναι μία απόφαση! Πόσες φορές βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στις ίδιες τις επιλογές μας, με το φόβο του να ρισκάρουμε, του να αποτύχουμε, δημιουργώντας έτσι συναισθήματα τα οποία δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε το σώμα ούτε το μυαλό μας. Λένε όλα συνηθίζονται, όλοι σε καταστάσεις που δεν μας αρέσουν σκεφτόμαστε, ότι θα τα συνηθίσουμε. Μα και η βία συνηθίζεται, έτσι λένε τα θύματα, μα δεν γίνεται να ζούμε από συνήθεια, πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε κάθε μέρα για κάτι καλύτερο. Και εν τέλει μία απόφαση είναι…

Μέρες τώρα, εβδομάδες μάλλον παιδεύω το μυαλό μου, μέρες τώρα το κεφάλι μου πονάει διαρκώς. Ομολογουμένως σαν να νιώθω, πως τώρα τελευταία μαζεύτηκαν πολλά. Μα θα μου πεις σε ποιον δεν μαζεύονται πολλά; Την σημερινή εποχή όλοι μας έχουμε πολλά θεματα να λύσουμε, σοβαρά ή μη. Έχουμε θεματα πολλά όμως που απασχολούν διαρκώς το μυαλό μας. Έτσι από χθες το βράδυ σκέφτηκα να δώσω ρεπό στο μυαλό μου σήμερα, να βγω, να ξεχαστω, να διασκεδάσω λίγο! Όμως από το πρωί που ξύπνησα ειχα ένα εσωτερικό πόλεμο το μυαλό μου έλεγε να κάτσω σπίτι να με απασχολώ με αρνητικές, αγχωτικες σκέψεις. Δεν έδινε λοιπόν την έντονη στο σώμα να ακολουθήσει. Εκείνη…

Το τελευταίο διάστημα εργάζομαι σε μια αγγλική επιχείρηση. Όταν ξεκίνησα είχα μεγάλο άγχος διότι τα αγγλικά μου δεν είναι άψογα και δεν είχα εμπειρία σε αυτό το επάγγελμα. Απο την πρώτη στιγμή μου έκανε εντύπωση, πως στη συγκεκριμένη επιχείρηση όλοι οι άνθρωποι είναι με διαφορετικές εθνικότητες, διαφορετικοί εμφανισιακά και με διαφορετικές σεξουαλικες προτιμήσεις, παρόλα αυτά όμως υπήρχε μια πρωτοφανής αρμονία. Συγκεκριμένα στην επιχείρηση που δουλεύω είναι μια επιχείρηση με τριάντα άτομα προσωπικό, που έχει 4 υπεύθυνους και έναν υπεύθυνο όλων μας. Αυτά τα πέντε άτομα είναι όλα διαφορετικά. Αρχικά από τους πέντε οι τρεις δεν είναι Άγγλοι (Η μία είναι Αλβανιδα, οι άλλες δύο Τουρακαλες), οι οποίες πολλές φορές με…

Κάπου κάποτε η “Rhombus”, μου είχε πει, πως το σημαντικότερο δεν είναι το γεγονός που συμβαίνει, αλλά ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε. Μετά από πολύ σκέψη στη συγκεκριμένη φράση πιστεύω πως είχε απόλυτο δίκιο. Τι συμβαίνει όμως όταν μερικές φορές η μερα ξεκινάει στραβά, η ψυχολογία μας δεν είναι η καλύτερη και η καθημερινότητα μας παίρνει την κάτω βόλτα; Τότε λοιπόν δεν πρέπει να βρούμε μία σανίδα σωτηρίας; Δεν πρέπει να βοηθήσουμε τον εαυτό μας με μία θετική σκέψη; Εγώ λοιπόν θα σας αναφέρω πέντε φράσεις σημαντικών ανθρώπων, που τις σκέφτομαι πολλές φορές, όταν με παίρνει δικιά μου κάτω βόλτα. •”Μερικές φορές τα άσχημα πράγματα που μας συμβαίνουν, μας βάζουν…

Ένα σκηνικό στάθηκε αφορμή να αρχίζω να σκέφτομαι τα όρια, που έπρεπε και πρέπει να θέσω στους ανθρώπους.Έτσι θυμήθηκα πάρα πολλά πρόσωπα, που είτε ήταν από το φιλικό, είτε από το εργασιακό, είτε από το συγγενικό περιβάλλον δεν είχαν ποτέ όρια. Ήθελαν να επεμβαίνουν στη ζωή μου και να επιβάλλουν τη γνώμη τους. Γενικότερα θυμήθηκα πολλούς τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις αυτές, όταν συνέβαιναν και συμβαίνουν συνήθως μας προκαλούν θυμό εκνευρισμό και στεναχώρια. Αρχίζουμε και κριτικάρουμε και εκνευριζόμαστε. Σκεφτόμαστε, πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κάποια όρια, δεν καταλαβαίνουν πότε πρέπει να σταματήσουνε, δεν καταλαβαίνουν το κακό που κάνουν στην ψυχή μας. Αυτή όμως είναι η…