Εκπαίδευση και μητρότητα

Όποιος έχει διαβάζει τα προηγούμενα άρθρα μου θα έχει καταλάβει, πως τα τελευταία δύο χρόνια είμαι ξενιτεμένο πουλί στην Αγγλία και όποιος δεν τα έχει διαβάσει το μαθαίνει τώρα (χιχιχι).

Οφείλω να ομολογήσω, πως τα αγγλικά μου δεν είναι άρτια και επειδή πέρσι δεν μπόρεσα να κάνω μαθήματα (λόγω κοβιτ), είπα φέτος να ξεκινήσω μαθήματα αγγλικών, για να φτάσω στο επίπεδο που θέλω.

Τα είχα πολύ απλοποιημένα στο μυαλό μου όμως, σκεφτόμουν πως θα πηγαίνω στα μαθήματα απογεύματα, που ο άνδρας μου θα είναι σπίτι, για να κρατάει το παιδί και θα μελετάω, όταν κοιμάται το παιδί. Το πρώτο σκέλος το καταφέραμε και πηγαίνω στα μαθήματα, το δεύτερο σκέλος όμως είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο.

Το μεσημέρι λοιπόν, που κοιμάται το παιδάκι μου προσπαθούσα να διαβάσω, αλλά που. Μια χρειαζόταν να σιδερώσω, μια να καθαρίσω την αποθήκη, μια τις ντουλάπες και γενικά να κάνω δουλειές και πράγματα που δεν μπορώ να κάνω, όταν το παιδί είναι ξύπνιο.

Για να μην τα πολυλογώ, δεν κατάφερα ποτέ να μελετήσω.

Πηγαίνοντας στο μάθημα αισθανόμουν πολλές φορές άσχημα, καθώς δεν είχα το χρόνο να προλάβω να διαβάσω και να προετοιμαστώ για το επόμενο μάθημα. Βέβαια για να λέμε την πικρή αλήθεια εκτός από πρακτικούς λόγους δεν έχω πλέον και την ίδια ευκολία μελέτης, όπως στα μαθητικά ή φοιτητικά μου χρόνια (φυσικό είναι θα μου πείτε).

Όντας όμως και αγχώδης τύπος, όλη αυτή η κατάσταση με κατέβαλε και με έριξε πολύ ψυχολογικά. Ένιωθα λες και δεν μπορούσα πλέον να κατακτήσω τον στόχο μου. Αυτό βέβαια δεν κράτησε για πολύ, ένα τηλέφωνο του πατέρα μου απομάκρυνε όλες τις άσχημες σκέψεις και την άσχημη διάθεση.

Ο πατέρας μου, φίλες και φίλοι είναι μεγάλο γατονι και αμέσως κατάλαβε αυτό που με απασχολούσε. Τότε άρχισε να μου κάνει μια συζήτηση και με καθησύχασε. Η συζήτηση αυτή με πήγε χρόνια πίσω, την περίοδο των πανελληνίων, καθώς παρόμοια συζήτηση είχαμε και τότε.

Όπως τότε λοιπόν έτσι και τώρα μου είπε, οτι δεν είναι ανάγκη να πιέσω τον εαυτό μου και να μου δημιουργήσω άγχος. Πως οι στόχοι θέλουν χρόνο για να επιτευχθούν και ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε κάτι θα έχουν να μας διδάξουν. Τέλος, πως πιστεύει σε μένα και πως θα καταφέρω τον στόχο μου. Έκλεισε το τηλέφωνο με ένα σ αγαπώ και μου λείπεις.

Ξαφνικά το δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου. Ο βράχος μου, η δύναμη μου, ο πατέρας μου με δύο κουβέντες με συγκίνησε και μου έδειξε τον δρόμο μου.

Ναι μπαμπά μου για άλλη μια φορά είχες δίκιο, γιατί δύσκολος ή εύκολος ο συνδυασμός της εκπαίδευσης και της μητρότητας, έχει να μου διδάξει πράγματα, αλλά και να μου ανοίξει άλλους ορίζοντες. Να με εξελίξει! Είτε καταφέρω να φτάσω στο επίπεδο που θέλω είτε όχι, θα έχω αποκομίσει πράγματα από αυτό το ταξίδι της γνώσης.

Τότε ασυναίσθητα θυμήθηκα τον στίχο από την Ιθάκη του Κωνσταντίνου Καφάβη.
“Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις”.

Χαμογέλασα και σκέφτηκα, πόσο πολύ ταυτίστηκα με αυτόν τον στίχο, σε αυτή τη φάση της ζωής μου.

Εσείς έχετε κάποιες αντίστοιχες εμπειρίες;