Η μέρα που έμαθα πως έχω πολλαπλή σκλήρυνση

Δεν ήταν εκείνη η μέρα που ένιωσα για άλλη μια φορά εξουθενωτική κούραση και ένα μούδιασμα στα πόδια. Ούτε η επόμενη που το μούδιασμα δεν υποχώρησε.
Δεν ήταν η μέρα που ξάπλωσα στον μαγνητικό τομογράφο και άκουγα όλους εκείνους τους πολύ δυνατούς θορύβους που πλέον με νανουρίζουν.
Ούτε καν όταν διάβασα στο πόρισμα της μαγνητικής “πιθανή απομυελινωτική νόσος”
Δεν ήταν ούτε η μέρα που νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο, καθώς το μούδιασμα προχώρησε μέχρι τη μέση και δεν ένιωθα το κάτω μισό του σώματός μου.
Ούτε όταν έκανα οσφυονωτιαία παρακέντηση και περίμενα με αγωνία τα αποτελέσματα,
ούτε τότε που υποβλήθηκα σε οπτικά προκλητά δυναμικά και κόντεψα να κάνω εμετό από τη ζαλάδα.

Ήταν 10 μέρες μετά από όλα αυτά, όταν μετά τη νοσηλεία στο νοσοκομείο και μετά τη χορήγηση ενδοφλέβιας κορτιζόνης το μούδιασμα υποχώρησε εντελώς και κατάφερα να ξαναβρώ τον έλεγχο του σώματός μου.

Ήταν τότε που συνάντησα για πρώτη φορά έναν εξαιρετικό επιστήμονα μα πάνω από όλα έναν υπέροχο άνθρωπο, τον γιατρό μου.

Μπαίνοντας στο γραφείο μου χαμογέλασε γλυκά, πήρε στα χέρια του τις εξετάσεις μου με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:

“Λοιπόν καλό μου κορίτσι, έχεις σκλήρυνση κατά πλάκας”.

Το είχα καταλάβει αλλά ήλπιζα να μου πει κάτι άλλο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή που το ξεστόμισε έλεγα μέσα μου οτι μπορεί να μην είναι αυτο.

Θυμάμαι δεν αντέδρασα καθόλου. Ούτε τα βλέφαρα μου δεν ανοιγόκλεισα. Ό,τι γνώριζα για τη νόσο μέχρι εκείνη τη στιγμή τα είχα μάθει μέσα από ένα σήριαλ που έπαιζε ο Γεωργούλης και ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Σκεφτόμουν πως η σκλήρυνση συνεπάγεται με μόνιμη αναπηρία και ταυτόχρονα προσπαθούσα να θυμηθώ ποιοι άλλοι έπαιζαν στη σειρά ενώ είχα εντυπωσιαστεί με τον εαυτό μου που θυμόταν τον τίτλο!
Κινούμενη άμμος λεγόταν και εγώ κάπως έτσι ένιωθα εκείνη τη στιγμή, σαν να είμαι παγιδευμένη σε κινούμενη άμμο και δεν μπορώ να γλιτώσω ούτε καν να αντιδράσω.

Στη προσπάθειά μου να συγκεντρωθώ και να σταματήσει το μυαλό μου τις υπεκφυγές έπιασα τον γιατρό να με ρωτάει αν έχω καμιά απορία.

Τώρα τι να του πω;

Οτι όση ώρα μιλούσε εγώ σκεφτόμουν τον Γεωργούλη και σιγοτραγουδούσα το για πάντα θα μείνω αν ρωτάς του Χατζηγιάννη που ήταν το τραγούδι των τίτλων;

Όχι του είπα καμιά απορία και μάλλον το ύφος μου τα έλεγε όλα γιατί ο άνθρωπος μου έδωσε μια κάρτα με το τηλέφωνο του και μου είπε πως μπορώ να τον καλέσω οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας αν θέλω να τον ρωτήσω κάτι και πως θα είναι πάντα εκεί για να λύσει κάθε μου απορία. Με καθησύχασε πολύ αυτή η κουβέντα…

Μετά από εκείνη την επίσκεψη και το χαστούκι που έφαγα θυμάμαι πήγα στα ΙΚΕΑ.

Ήθελα απλά να είμαι με άγνωστο κόσμο και να αδειάσω το μυαλό μου. Ανάμεσα στα διάφορα χαζά που είχα ψωνίσει πήρα και ένα φυτό εσωτερικού χώρου, μια παχίρα! Θυμάμαι τα κοιτούσα μια ώρα για να διαλέξω το πιο όμορφο, τελικά το βρήκα και πήγα στο ταμείο.

Ήθελα ένα φυτό για να θυμάμαι τη μέρα. Θα μου πεις γιατί να τη θυμάσαι; τι είναι, καμιά επέτειος; Σαν να λέμε αυτό το φυτό το πήρα όταν γεννήθηκες και έχετε τα ίδια χρόνια;
Δεν ξέρω γιατί το έκανα, ίσως το φυτό να συμβόλιζε την πάθηση και όσο μεγάλωνε εγώ να ένιωθα περήφανη που τα έχω καταφέρει και την πάλεψα μαζί της.

Με τη παχίρα στη θέση του συνοδηγού κατέληξα χωρίς να το καταλάβω στην θάλασσα να χαζεύω τα πλοία στο λιμάνι για αρκετή ώρα. Το βράδυ με βρήκε να επιστρέφω σπίτι κρατώντας στο χέρι μια κούπα, ένα μαξιλάρι με πούλιες και την παχίρα παραμάσχαλα. Γέλασα με την αντανάκλαση μου στο τζάμι της εισόδου, έμοιαζα σαν να με είχαν απολύσει από το γραφείο και μάζεψα τα προσωπικά μου αντικείμενα όπως κι όπως.

Από εκείνη τη μέρα έχουν περάσει 9 χρόνια και 8 μήνες, η παχίρα ξεράθηκε, ο Γεωργούλης έγινε ευρωβουλευτής και εγώ είμαι ακόμα εδώ! Γιατί η ζωή προχωράει, ακόμα και όταν σου συμβαίνουν πράγματα στενάχωρα, πράγματα που δεν θα ήθελες να σου συμβούν, ακόμα και τότε η ζωή προχωράει. Μέσα σε αυτά τα 9 χρόνια τέλειωσα τη σχολή μου, παντρεύτηκα και έκανα 2 παιδιά. Πέρασα πολλά σκαμπανεβάσματα, υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα και δεν είχα το κουράγιο να σηκωθώ και άλλες μέρες που δεν έβαζα κώλο κάτω. Υπήρξαν μέρες δύσκολες και μέρες ξέγνοιαστες.

Γιατί έτσι είναι η ζωή, με τα στραβά και τα καλά της. Είναι δική μας όμως και οφείλουμε να τη ζούμε, κανείς δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα από εμάς!

Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στον υπέροχο γιατρό μου, που είχε πάντα τον τρόπο να με ξεαγχώνει και να βρίσκει λύσεις θεραπείας που να συμβαδίζουν με τον τρόπο ζωής που ήθελα να ακολουθήσω! Και στους συνασθενείς μου, που μέσα από την ομάδα που έχουμε δημιουργήσει έπαιρνα δύναμη να συνεχίζω όλα αυτά τα χρόνια!