Αντάμωση μία λέξη, που πολύ αγαπώ, ένα συναίσθημα πολύ όμορφο. Το αντίθετο του αποχωρισμού, αλλά εδώ θα μιλήσουμε για την αντάμωση. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την ιστορία μας.

Σάββατο βράδυ και χτυπάει το τηλέφωνο. Βλέπω ο ξάδερφός μου από πολλά χιλιόμετρα μακριά μου, να καλεί. Λέει να ετοιμαστώ, γιατί το ερχόμενο Σάββατο έρχεται, να μας επισκεφτεί.

Τσιρίδες, χαρά, σκέψεις, νοσταλγία. Ένα σωρό όμορφα συναισθήματα τα οποία αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή. Όλες τις επόμενες μέρες έκανα σκέψεις και σχέδια, που θα πάμε, τι θα κάνουμε και έτσι πέρασαν οι μέρες.

Πλησιάζει λοιπόν το Σάββατο, που τόσο πολύ περίμενα. Ο ξάδερφός μου φτάνει, οι αγκαλιές και τα φιλιά δεν έχουν τέλος. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε, αλλά πιο πολλά να θυμηθούμε.

Θυμηθήκαμε τις Κυριακές,όταν ήμασταν παιδιά, που ερχόταν κάθε Κυριακή με την θεία μου (αχ λατρεμένη μου θεία),να μας επισκεφτεί και πηγαίναμε βόλτες και περνούσαμε χρόνο στο σπίτι μας. Τα θυμόμασταν και λέγαμε και οι δύο “Αχ τι ωραίες Κυριακές ήταν αυτές”.

Έτσι ξεκινήσαμε να εξιστορούμε όσα κάναμε.

Τότε θυμηθήκαμε τις βάφλες μας. Είχαμε παράδοση, μια φορα την εβδομάδα,να πηγαίναμε για βάφλες οι δυο μας. Περνούσαμε πάντα ωραία, γελούσαμε τόσο πολύ, λέγαμε τα νέα της εβδομάδας μας, τσακίσαμε τις βάφλες μας και τις βαθμολογούσαμε στο τέλος. Αυτές τις βαφλές, λοιπόν συνδυάσω με αυτόν τον ξάδερφό μου, τον αγαπημένο.

Μετά θυμηθήκαμε σκηνικά, που ερχόταν να κοιμηθεί στο σπίτι μας και εγώ με τον αδερφό μου, τον μεγάλο, πίναμε καφέ 10:00- 11:00 το βράδυ (ναι ναι τέτοιοι τύποι ήμασταν) και καπάκι πέφταμε για ύπνο και αυτός ο δόλιος απορούσε, πώς κοιμόμασταν με τόσους καφέδες που πίναμε, ενώ αυτός χωρίς να έχει πιει καφέ, κοιμόταν 1:00 και 2:00 τα ξημερώματα. 

Πόσο ωραίες στιγμές, πόσο ωραία περνούσαμε, έχοντας ο ένας τον άλλον κοντά, με τους τσακωμούς μας και τις αγάπες μας, με τα πείσματα και τις χαρές μας. 

Και λέγαμε λέγαμε λέγαμε και ιστορίες μας δεν είχανε τέλος.

Ξαφνικά με πιάνει το σπαστικό μου γέλιο(αχ, όταν με πιάνει αυτο το γέλιο δεν έχω σταματημό). Ο λόγος του σπαστικου μου γέλιου; Μια ακομη ανάμνηση φυσικά! 

Θυμήθηκα που λέτε (λέω βασικά), ένα σκηνικό, όταν τότε ο ξάδερφός μου με τον αδερφό μου,τον μικρό, είχαν αποφασίσει, να βγάλουν το πρώτο τους χαρτζιλίκι. Τότε λοιπόν (πριν 15 χρονια κοντά. Omg πέρασαν τόσα!!!), διάβαζαν αγγελίες. Καμία όμως αγγελία δεν ταίριαζε σε αυτούς, γιατί αυτοί δεν είχαν προϋπηρεσία πουθενά.  Έως που έπεσε το μάτι τους σε μια αγγελία, η οποία δεν ζητούσε προϋπηρεσία. Η αγγελία ζητούσε φωτομοντέλα. Εκεί γέλασε και η κουτσή Μαρία. 

Ξεκίνησαν και τα δυο καμάρια μου, να κάνουν πασαρέλα μέσα στο δωμάτιο. Εμένα, ως πιο μικρή με είχαν βάλει, με μία ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, να τους βγάζω φωτογραφίες ( γιατί με τα κινητά 3310 που φωτογραφία, για τόσο παλιά μιλάμε). Γελάσαμε τόσο πολύ εκείνη τη μερα, γιατί λέγαμε αυτές τις φωτογραφίες θα τις στείλουμε κάποια στιγμή σε κάτι πρακτορεία μοντέλων. 

Εντάξει εδώ που τα λέμε ένα κεφάλι, λίγο οι κοιλιακοί, κάτι τους έλειπε, αλλά αυτοί είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και αυτό έχει σημασία. Βέβαια μοντέλα δεν έγιναν, αλλά αυτή η ιστορία μας έμεινε αξέχαστη, μετά από 15 χρόνια.

Αχ, ένα πρόσωπο σου φέρνει τόσες ωραίες μνήμες. Νοσταλγία, για όσα πέρασαν, αλλά και μία υπόσχεση, για όσα θα έρθουν. 

Σε αυτή την εύθυμη κατάσταση, πριν πέσουμε για ύπνο τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας, στην αντάμωση. Ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα και από τις πιο όμορφες λέξεις, που υπάρχει στο λεξιλόγιό μας. 

Στην υγεία της ανταμώσης!