Κάθε φορά που θυμάμαι τις πρώτες διακοπές μας με τον μπομπιρακο μας με πιάνουν τα γέλια και τα κλάματα μαζί. Αυτές μόνο διακοπές δεν ήταν.

Θα σας τα πάρω όμως με τη σειρά.

Αύγουστος 2020 ο κοβιτ είχε εμφανιστεί στη ζωή μας, εμείς σε δίλημμα να πάμε διακοπές ή όχι λόγω κατάστασης. Με πολύ σκέψη εν τέλει πήγαμε κάπου κοντά. Το ζουζούνι μας ήταν μόλις 1 έτους και εμείς περιμέναμε πως και πως τις πρώτες διακοπές μαζί του, αλλά που να ξέραμε τις εκπλήξεις που μας είχε.

Σάββατο λοιπόν 8 Αυγούστου 2020 φτάνουν Χαλκιδική, είχαμε ετοιμάσει τα πάντα από το βράδυ και το πρωί σηκωθήκαμε, ταίσαμε το μωρό και ξεκινήσαμε. Ευτυχώς για καλή μας τύχη το μωρό κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο (γιατί γενικά δεν αγαπούσε το αυτοκίνητο και είχαμε δράματα).

Φτάνουν λοιπόν Χαλκιδική, σκεφτήκαμε πριν πάμε στο ξενοδοχείο να πάμε για ένα καφέ, εκεί που παραγγείλαμε και ήπιαμε τις πρώτες μας γουλιές με το αυτοκινητάκι του το αγοράκι μας έριξε όλους τους καφέδες στα ρούχα μας.

Είχαμε γίνει χάλια, το πρόβλημα ήταν πως ντρεπόμουν να εμφανιστώ έτσι στο ξενοδοχείο, με τα πολλά το ξεπέρασα.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο (είχαμε κουζινάκι στο δωμάτιο) και γρήγορα γρήγορα πήγα να ετοιμάσω στο μωρό το φαγητό. Το μωρό να μην θέλει να βάλει μπουκιά στο στόμα του, εμείς να κάνουμε τους κλόουν μάταια. Ως που σκέφτηκα να τον βγάλω βόλτα με το αυτοκινητάκι του και να τον ταΐζω στο δρόμο, ήταν νηστικός πολλές ώρες άλλωστε. Και έτσι και έγινε. Και έτσι γινόταν και κάθε μέρα. Οι Χαλκιδικιώτες έβλεπαν μια μάνα τρελή με ένα τάπερ με φαγητό να σπρώχνει το αυτοκινητάκι με το μωρό και να το ταΐζει.

Στη συνέχεια γυρνούσαμε ξενοδοχείο, προσπαθούσαμε να κοιμησουμε το μωρό, να κάνουν ένα μπάνιο και να φάμε μια μπουκιά. Μετά λέγαμε να ξαπλωσουμε, αλλά μόλις το κεφάλι μας ακουμπούσε μαξιλάρι, όρθιο “το μικρό μας αφεντικό”. Η συνέχεια είχε βόλτα με τον “μικρό κύριο” αγκαλιά μόνο, δεν αγάπησε ποτέ το καρότσι βλέπετε.Έπειτα μπανακι, φαγητό και ύπνο.

Λόγω θηλασμού όμως όλο το βράδυ δεν κοιμόμασταν και 6 η ώρα, νταν, κάθε μέρα το μικρό μπουμπούκι ήθελε βόλτα με το αυτοκίνητο έξω. Ξυπνούσε, μας ξυπνούσε και έλεγε “πάμε τα τα τα”, έτσι έλεγε την βόλτα.

Δέκα μέρες λοιπόν που κράτησαν οι διακοπές μας, ήμασταν κάθε μέρα στις 6 το πρωί βόλτα στο χωριό (εναλλάξ μια εγώ μια ο άνδρας μου) με το αγοράκι μας και το αυτοκινητάκι του, στο χωριό. Και σπρώξε το μωρό πάνω στο αυτοκίνητο και χαιρέτα τους μαγαζάτορες που άνοιγαν τα μαγαζιά τους ( γιατί με τούτα και με εκείνα μας είχαν μάθει όλοι, κάθε πρωί άκουγες “καλημέρα μικρέ κύριε, πας πρωινή βόλτα με το όχημα σου” και το μωρό να γελά και εμείς με το ζόρι να ανοίγουμε τα μάτια και να προσπαθούμε να χαμογελασούμε). 

Κάπως έτσι κύλησαν οι πέντε πρώτες μέρες.Εμείς αισθανόμασταν λες και ήμασταν στρατό και μας έκαναν καψόνια.

Κάπου εκεί εξαντλημένοι λέμε να τα μαζέψουμε και να γυρίσουμε πίσω Θεσσαλονίκη, σπίτι μας. Μετά από πολύ ανάλυση βέβαια είπαμε μήπως φταίει η αλλαγή περιβάλλοντος και να κάτσουμε και τις υπόλοιπες πέντε μέρες. Έτσι και έγινε.

Οι μέρες περνούσαν και εμείς συνεχίζαμε με τον ίδιο ρυθμό. Έφτασε η τελευταία μέρα, καθώς κοιμίσαμε το μωρό και μαζεύαμε τα πράγματα εξιστορούσαμε όλα αυτά με τον άνδρα μου και μας έπιασαν τα γέλια από τις σκανδαλιές και τα καψόνια του ζουζουνιού μας.

Καθώς είχαμε τελειώσει τα πάντα από δουλειές,σταθήκαμε στο μπαλκόνι να πιούμε μια μπύρα. Βλέπαμε το μωρό να κοιμάται πρώτη φορά τόσο ήρεμο και εμείς χαζευαμε τις φωτογραφίες και τα βίντεο στο κινητό.

Εκείνη τη στιγμή χαμογελάσαμε και είπαμε πως, όσο κούραση και να είχαν οι μέρες αυτές ήταν από τις πιο όμορφες της ζωή μας. Περάσαμε τις πρώτες διακοπές μας με αυτό το υπέροχο πλάσμα που λατρεύουμε. Άλλες φορές κουραστήκαμε, άλλες φορές όμως γελάσαμε με τη ψυχή μας με τις αντιδράσεις του στην άμμο, στη θάλασσα και στο οτιδήποτε καινούργιο έβλεπε.

Τώρα που τα γράφω τα νοσταλγώ όλα αυτά. Θα ήθελα να έχω ένα κουμπί να ξαναγυρνούσα για λίγο σε εκείνες τις μέρες, στις πρώτες διακοπές με το μικρό μας ζουζούνι.

Εσείς έχετε παρόμοιες εμπειρίες με εμάς, από τις πρώτες διακοπές με τα παιδιά σας;