Μην μου φωνάζεις μαμά!

Ένα ωραίο Σάββατο είμαστε με τον γιο μου στο σπίτι. Καθώς πλένω τα πιάτα γυρίζω το κεφάλι μου και τον βλέπω να προσπαθεί να ρίξει τον χυμό του σε κάτι παιχνίδια του που βρισκόντουσαν πάνω στο χαλί.

Ασυνείδητα υψώνοντας την φωνή μου του λέω “Μη το κάνεις”.

Το παιδί κατευθύνθηκε μπρος εμένα, με αγκάλιασε με τα χεράκια του στα πόδια μου και κλαίγοντας με λυγμούς μου λέει “Μην μου φωνάζεις μαμά” και συνέχισε να κλαίει.

Εκείνη την στιγμή παρατάω τα πάντα, τον παίρνω αγκαλιά και καθόμαστε για να τον ηρεμήσω. Μέσα μου αισθανόμουν ενοχές, πολλές ενοχές, ένιωθα πως μια κουβέντα μου του τσάκισε τον εσωτερικό του κόσμο. Και στην τελική τι ψυχή έχει ένα χαλί, που να αξίζει να προκαλέσει τέτοια αναταραχή στο παιδί μου;

Όταν πια είχε ηρεμήσει το ζουζούνι μου και παίζαμε ήρεμα οι δύο μας, στο μυαλό μου τριγύριζε η φράση του “μην μου φωνάζεις μαμά” και μέσα μου ένιωθα μια κακία μαμά.

Τότε ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος (μαμάς και τρίχρονου αγοριού).

Μαμα: Ψυχούλα μου πριν, που η μαμά σου είπε μην το κάνεις δεν ήθελε να σε μαλώσει, απλά σκέφτηκα να έχουμε το χαλί καθαρό για μα παίξουμε.

Παιδί: Ναι μαμά, αλλά εγώ τρόμαξα.

Μαμά: Γιατί αγάπη μου εγώ δεν σου φωνάζω, γιατί τρόμαξες.

Παιδί: Μαμά φοβάμαι, γιατί χτες η δασκάλα μου φώναξε και με μάλωσε.

(Σοκ η μαμά)

Μαμά: Γιατί αγάπη μου οι δασκάλες σε αγαπάνε;

Παιδί: Μαμά εγώ έλεγα “που είναι η μαμά μου” και έκλαιγα και η δασκάλα μου φώναζε μην κλαις, σταμάτα.

(δεύτερο σοκ η μαμά)

Μαμά: Καλά αγάπη μου η δασκάλα έκανε λάθος όλοι κάνουμε λάθη, θα της πω μην το ξανακάνει.

(Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και χαρούμενοι συνεχίσαμε το παιχνίδι μας).

Όλο το βράδυ με ταλαιπωρούσαν οι σκέψεις για το τι να κάνω. Αν ήταν κάτι για μένα μάλλον θα το προσπερνούσα, αλλά για το παιδί όχι!

Δευτέρα πρωί πήγαμε στο παιδικό σταθμό. Χαμογελώντας αμήχανα ζήτησα από την δασκάλα να μιλήσουμε. Της είπα όλα όσα συνέβησαν.

Εκτίμησα, πως το παραδέχτηκε πως του φώναξε, επειδή κλαίγοντας το παιδί παρέσυρε όλη την τάξη (είκοσι παιδάκια) να κλαίνε. Μου είπε, πως στη προσπάθεια της να τους ηρεμήσει φώναξε. Αντιλήφθηκε το λάθος της μου ζήτησε συγγνώμη και ζήτησε και από το παιδάκι μου.

Δεν ξέρω τι αισθάνθηκα εκείνη την ώρα.

Εκνευρισμό, που η δασκάλα δεν διατήρησε την ψυχραιμία της; Στεναχωρια, που πληγώθηκε το παιδί μου; Θυμό μαζί μου, που με ένα “Μην το κάνεις” του έφερα στη μνήμη ένα άσχημο γεγονός; Αλήθεια δεν ξέρω.

Στη δασκάλα δεν κράτησα θυμό ή κακία, απλά της εξήγησα, πως το παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον χωρίς φωνές και θα ήθελα να διατηρεί την ηρεμία του όσο είναι εφικτό. Βέβαια το ομολογώ, πώς θα έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, όσον αφορά το παιδικό σταθμό.

Όσο για το παιδάκι μου είμαι χαρούμενη, που επικοινωνούμε, συζητάμε και λύνουμε μαζί παρέα τις ανησυχίες του.

Άλλωστε ο διάλογος βοηθάει στο να έχουμε χαρούμενα παιδιά. Και όλοι οι γονείς για αυτό προσπαθούμε και παλεύουμε, για να κάνουμε τα παιδιά μας χαρούμενα.

Να μιλάτε μανούλες στα παιδιά σας πολύ,γιατί με τον διάλογο όλα λύνονται!