Ένας πετυχημένος αποθηλασμός!

Ξεκινώντας το ταξίδι της μητρότητας θεωρούσα, πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι ο θηλασμός.Eιδικά αν θέλεις πολύ να θηλάσεις. Μετά από δύο χρόνια θηλασμού και δύο αποτυχημένες προσπάθειες αποθηλασμού κατάλαβα πως ο αποθηλασμός είναι ακόμα πιο δύσκολος.

Αναλογιζόμενη όμως τις δύο πρώτες προσπάθειες σκεφτόμουν “Γιατί δεν μπόρεσα να αποθηλασω;”. Κατέληξα στο εξής συμπέρασμα, πως αν εγώ η ίδια δεν ήμουν αποφασισμένη ή το μωρό δεν ήταν έτοιμο, η προσπάθεια μου δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα.

Έτσι λοιπόν αυτή τη φορά όλα ήταν αλλιώς.

Αρχικά είχα ξεκινήσει να λέω συνέχεια στο παιδί μου μέρες νωρίτερα, πως το γάλα ξεκίνησε να χαλάει και μυρίζει (άλλωστε ήταν σε ηλικία που μπορούσα να κάνω διαλόγους μαζί του). Στη συνέχεια έβαλα πιπέρι στο στήθος, αν και μπορούσα να κάνω το στήθος και με μαύρο μαρκαδόρο για να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι είναι βρώμικο. Από εκεί και πέρα κάθε φορά που το παιδάκι μου ήθελε να θηλάσει του έδειχνα το στήθος με το πιπέρι και του έλεγα,πως έχει χαλάσει και μυρίζει άσχημα. Ταυτόχρονα τον ρωτούσα, αν ήθελε να βράσουμε γαλατάκι, να κάνουμε φρέσκο χυμό μαζί ή αν ήθελε να βάλουμε νεράκι στο ποτηράκι του. Προσπαθούσα να του αποσπάσω την προσοχή, αλλά να καλύψω και την ανάγκη του μέσα από το παιχνίδι. Στη συνέχεια το παιδάκι μου ήθελε απλά να το βλέπει και να κάνει και αυτό ότι μυρίζει.Το είδε σαν παιχνίδι!

 Οι επόμενες τέσσερις πέντε μέρες συνέχισαν κάπως έτσι, ώσπου ξεχάστηκε.

Βέβαια η μέρα δεν ήταν τόσο δύσκολη, γιατί παίζαμε, βγαίναμε βόλτα, το βράδυ όμως ήταν. Κυρίως τα πρώτα βράδια ήταν δύσκολα. Αυτή τη φορά όμως ήμουν αποφασισμένη και ενώ ήθελα να κλαίω και να δώσω γαλατάκι, σκεφτόμουν, πως πλέον ήταν μονόδρομος χωρίς πισωγυρίσματα,που δεν θα βοηθούσαν κανέναν από τους δύο μας.

Εκείνα λοιπόν τα δύο τρία πρώτα βράδια είχα πάρει κοντά στο κρεβάτι μας (καθώς κάναμε συγκίμηση) γάλα, χυμό και νερό.Κάθε φορά που ξυπνούσε του έδειχνα το στήθος με απέχθεια και τον ρωτούσα τι από αυτά που είχα ήθελε να πιεί. Βέβαια εκτός από την ανάγκη της τροφής,κατά κύριο λόγο τα μωράκια μέσα από τον θηλασμό καλύπτουν τις οποίες συναισθηματικές ανάγκες προκειπτουν. Οπότε τον κρατούσα αγκαλιά, φρόντιζα κοντά του να υπάρχουν τα αγαπημένα του παιχνίδια και κάθε φορά τον παρηγορούσα.

Μετά το τέταρτο πέμπτο βράδυ τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Το παιδάκι μου ξυπνούσε αλλά ζητούσε μόνος του μόνο νεράκι, έπινε νεράκι και ξανακοιμόταν ή ήθελε να πάμε στο σαλόνι, αλλά το γαλατάκι το είχε ξεχάσει. Εκείνες τις μέρες φρόντιζα, να του κάνω τα “χατήρια του”, να τον “κακομάθω”, δεν ήθελα ο αποθηλασμός να του μείνει ως μια μετάβαση στενάχωρη.

Με το πέρασμα των ημερών επιτύχαμε τον αποθηλασμό, με όση δυσκολία σωματική και κυρίως ψυχολογική είχε, γιατι ο αποθηλασμος δεν επηρεάζει μόνο το παιδί, αλλά επηρεάζει και μας κυρίως συναισθηματικά.

 Έτσι λοιπόν ένα όμορφο ταξίδι για δύο (γιατί ο θηλασμός είναι συνεργασία των δύο πλασμάτων) έφτασε στο τέρμα του. Το παιδάκι μου άρχισε να έχει την πρώτη του ανεξαρτησία και εγώ αισθανόμουν τυχερή που μπόρεσα να θηλάσω για δύο χρόνια (γιατί δεν έχουν όλες οι μανούλες δυνατότητα ή ακόμα και την ανάγκη του θηλασμού) και να του δώσω σημαντικά εφόδια.

Αν με ρωτάτε; Για μένα ο θηλασμός είναι ένα ονειρεμένο ταξίδι που έχει τέλος, αλλά και η αφετηρία για ακόμα τόσα όμορφα ταξίδια, που έχει να ζήσει κάθε μανούλα με το παιδάκι της.