Τα τραγούδια που αγάπησα

Σήμερα έκανα τις δουλειές του σπιτιού με την συνοδεία μουσικής. Ξαφνικά άκουσα ένα τραγούδι που κάθε φορά που το ακούω κλαίω. Αγγίζει πάντα ευαίσθητες χορδές. Αυτό όμως το τραγούδι θα το κρατήσω για μένα.

Με αφορμή λοιπόν αυτό το τραγούδι, άρχισα να σκέφτομαι, ποσά τραγούδια τα έχουμε συνδέσει με διάφορες στιγμές, εποχές ή πρόσωπα. Έτσι λοιπόν πήγα πίσω, πολύ πίσω στη παιδική μου ηλικία (δεν θα σας πω πόσα χρόνια, γιατί ξεκινάμε και κρύβουμε σιγά σιγά. Ναι ναι τέτοια είμαι και εγώ. Χαχαχα)

Το πρώτο λοιπόν τραγούδι που θυμάμαι και το συνδέω με την παιδική μου ηλικία, είναι το “Άσπρα καράβια”. Μοναδικό τραγούδι. Πάντα όταν το ακούω θυμάμαι την Κυρία Έλενα, την δασκάλα μου,που όταν ήμασταν παιδάκια μας έβαζε αυτό το τραγούδι την ώρα των εικαστικών. Στη συνέχεια πηγαινα σπίτι και το τραγουδούσα στη μανούλα μου, η οποία μ’ ακουγε λες και είχα κάνει την μεγαλύτερη παγκόσμια ανακάλυψη (πίστευε η δόλια θα έχω ποιοτικά ακούσματα, η ιστορία όμως την διέψευσε. Τα μπουζούκια κέρδισαν την καρδιά μου, αλλά ένα ένα θα σας τα πω).

Αυτοί οι στίχοι, αυτή η μελωδία ακουγόταν τόσο όμορφα στα παιδικά μου αφτάκια. Ας δούμε τους στίχους του τραγουδιού

“Άσπρα καράβια τα όνειρά μας
για κάποιο ρόδινο γιαλό,
άσπρα καράβια τα όνειρά μας.
Θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
μυριστικό κι ευωδιαστό,
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο”

Καλλιτέχνης: Βιολαρης Μιχάλης Χωματά Καίτη

Στίχοι: Σκιπης Σωτήρης

Το επόμενο τραγούδι που έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μου είναι το τραγούδι “Το ποδήλατο” του Κώστα Μακεδόνα. Αυτό το τραγούδι το σιγοτραγουδουσα κάθε μεσημέρι, στο γυμνάσιο, μην σας πω και στο λύκειο.

Από ό,τι καταλάβατε είμαι λίγο ονειροπόλα, όλα τα τραγούδια με όνειρο και ελπίδα μ’ αρέσουν. Ας τους σιγουραγουδησουμε μαζί τους στίχους αυτή τη φορά και θα δείτε, πώς αυτό το τραγούδι πάντα φτιάχνει τη διάθεση μας.

“Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά
είχα τ’ όνειρό μου, το ποδήλατό μου
κι όλα έμοιαζαν σωστά
έγινα δεκάξι, κι όλα ήταν εντάξει
είχα μια ζωή μπροστά”

Καλλιτέχνης: Μακεδόνας Κώστας

Στίχοι: Δαβάκης Άρης

Και από εδώ και πέρα γίνεται στροφή στη μη ποιότητα (κατά κάποιους), αλλά αυτό δεν ισχύει για μένα. Ποιος μπορεί να ορίσει την ποιότητα ή μη; Και γιατί ο διαχωρισμός; Η μουσική πρέπει να ενώνει και να δίνει χαρά στον κόσμο ή να του ξυπνήσει συναισθήματα. Όχι να χωρίζει και να διχάζει τούς ανθρώπους.

Τα μπουζούκια αποτελούν μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Θυμάστε εκείνη την εποχή, που βγαίναμε κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Εμένα η εποχή αυτή συνδεόταν με τα φοιτητικά μου χρόνια. Κάθε Παρασκευοσαββατο λοιπόν οι δρόμοι της αγαπημένης μου Θεσσαλονίκης, που τόσο μου λείπει, οδηγούσαν σε ένα δρόμο, στα σφαγεία και σε ένα όνομα “Μάκης Δημάκης”.

Δεν θα πω τίποτα για αυτόν τον τραγουδιστή, που συγκαταλέγετε στους μη ποιοτικούς, αλλά μόνο ότι όποιος δεν τον έχει ακούσει αξίζει να τον ακούσει. Τα τραγούδια του δίνουν χαρά και ο κόσμος γλεντάει με την ψυχή. Αχ ρε Δημάκη σ ευχαριστώ για τα τόσο όμορφα ξενύχτια στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη.

Και κάπου εκεί δημιουργείται το τραγούδι μας. Ένα τραγούδι για δύο. Ένα τραγούδι, μια αγάπη, ένας έρωτας, ο δικός μας έρωτας. Το τραγούδι μου και του άνδρα μου. “Δεν έχω πολλά” Γλυκερία. Οι στίχοι μιλάνε μόνοι τους.

“Δεν έχω πολλά όλα να στα χαρίσω
δεν έχω πολλά να τα μοιραστώ
μόνο μια ζωή πάρτην όλη δική σου
μόνο μια χαρά κι όλη σου τη χρωστώ
Μη πεις γι’ αντάλλαγμα εγώ δε σου ζητώ
και μία δεύτερη ζωή θα σου χρωστώ”

Καλλιτέχνης: Γλυκερία

Στίχοι: Μωραϊτης Νίκος

Και φτάνουμε στο τελευταίο τραγούδι. Στο ακούσμα του έρχονται στο νου μου δύο άνθρωποι, αυτός που ομόρφυνε τα παιδικά μου χρόνια και αυτός που προσπαθώ κάθε μέρα να ομόρφυνω τα δικά του παιδικά χρόνια. Αυτοί είναι ο μπαμπάκας μου και το παιδάκι μου. Επιμένουμε Μακεδόνα και όχι άδικα. Δικό σας.

“Σ’ αγαπώ πολύ
πιο πολύ κανείς
όποιος αγαπά
δε θα γίνει εμείς.

Γιατί εμείς οι δυο
πήγαμε μπροστά
από το μαζί
και απ’ το χωριστά
αντικριστά
αντικριστά“

Καλλιτέχνης: Μακεδόνας Κώστας

Στίχοι: Μωραϊτης Νίκος

Αυτά φίλες και φίλοι είναι τα τραγούδια μου. Τα τραγούδια που αγάπησα, έκλαψα, γέλασα, γλέντησα.

Εσάς ποια τραγούδια έχουν σημαδέψει τη ζωή σας; Θα τα μοιραστούμε μαζί; Τι λέτε;