Μετανάστευση στην Ελβετία, μια εξομολόγηση

Σε κάθε οικογένεια και ένας μετανάστης λένε. Μετά από εμάς σειρά είχαν τα ξαδέρφια μας να μεταναστευσουν. Που; Στην Ελβετία. 

Η ξαδέρφη μου όντας μητέρα,σε ξένη χώρα, μην γνωρίζοντας την γλώσσα καλά ήταν πιο ευάλωτη με αυτή την αλλαγή. Ο άνδρας της πιο ψύχραιμος και αποφασιστικός.

Όντας η ίδια μετανάστρια (εις διπλούν) της ζήτησα να γράψει όλα όσα σκέφτεται. Να τα γράψει για να ξαλαφρώσει, να ηρεμήσει, να τα απλοποιήσει και να βοηθήθει η ίδια και να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους.

Από εδώ και πέρα παραθέτω το γράμμα της, που το έγραψε τις πρώτες μέρες την άφιξης της στην Ελβετία. Πιστεύω το γράμμα-εξομολόγηση της θα εκφράσει τις σκέψεις και τα αισθήματα πολλών τωρινών, αλλά και μελλοντικών μεταναστών. Ας το διαβάσουμε λοιπόν.

“Και έρχεται η ώρα,η στιγμή που παίρνεις μία μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσεις.

Η αγωνία μεγάλη, τα ερωτηματικά πολλά. Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν χαρούμενοι, όταν μεταναστεύουν, άλλοι πάλι έχουν μία θλίψη, καθώς είναι αναγκαστική η μετανάστευση τους. 

Ό,τι και να νιώθεις, όμως, όταν φτάσεις στη χώρα προορισμού τα αισθήματα  εναλλάσσονται πολύ γρήγορα. Στο γράμμα αυτό θα σας γράψω, όσα ζήσαμε εμείς ερχόμενοι στην Ελβετία.

Ας τα πάρουμε από την αρχή, από την πρώτη κιόλας μέρα λιγο πριν πατήσουμε το πόδι μας Ελβετία. Αχ αυτή η πρώτη μέρα θα μείνει πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Αποχαιρετήσαμε τους δικούς μας ανθρώπους, συγγενείς και φίλους. Το κλίμα ήταν τόσο φορτισμένο, τα συναισθήματα τόσο έντονα και κάπως έτσι φτάσαμε στην Ελβετία, φορτισμένοι συναισθηματικά.

Καθώς προσγειωνόμασταν βλέπαμε τη βροχή και τον έντονο αέρα, όλο το σκηνικό λες και ήταν βγαλμένο από ταινία. Εμείς είμασταν φορτωμένοι με πολλές βαλίτσες και ένα μωρό, που είχε κουραστεί ήδη από το ταξίδι και αισθανόταν όλη αυτή την αλλαγή. Λέω στον εαυτό μου “Καλως ορίσαμε στην Ελβετία” και ενώ έβρεχε έκλαιγα, δεν ξέρω γιατί. Για όλα αυτά που άφησα πίσω μου ή για όλα αυτά που θα αντίκριζα.

Μόνοι σε ξένη χώρα με τον άνδρα μου και το μωρό μας, μην γνωρίζοντας καλά τη γλώσσα.          

Προσπαθούσα, να μην τα σκέφτομαι όλα μαζί, κυρίως όμως προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τους δικούς μου ανθρώπους , γιατί τότε το κλάμα δεν σταματούσε. Πέρα όμως από αυτά τα ψυχικά σκαμπανεβάσματα που υπήρχαν, υπήρχαν και διαδικαστικά, πολλά διαδικαστικά. 

Αυτά τα διαδικαστικά με τσακισαν πιο πολύ. Ήμασταν με τον άνδρα μου δύο άτομα αυτόνομα, από μικρή ηλικία, στηριζόμαστε στα πόδια μας και τώρα τι; Θα πρέπει για κάθε κίνηση να ζητάμε βοήθεια (λόγω του ότι δεν ξέραμε καλά την γλώσσα). Πόσο μας τσακιζε αυτό; 

Και ενώ τελείωσαν και τα διαδικαστικά με σπίτι, δουλειές. Πάλι κάτι με απασχολούσε; Κάτι μου έλλειπε. Η ζωή μου μου έλλειπε. Ήθελα να μαζέψω τις βαλίτσες και να γυρίσω πίσω. 

Τότε μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό μου. Μια αγαπημένη μου φίλη, που έχω περάσει την μισή ζωή μου μαζί της, με ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές,αλλά πάντα μαζί,η Ευτυχία!

Η Ευτυχία  λοιπόν, όταν με αποχαιρέτησε μου είπε “σκέψου, πώς πας ένα μεγάλο ταξίδι, που αν δεν σου αρέσει θα γυρίσεις”. Αυτή η φράση μου έδινε κουράγιο και την σκεφτόμουν κάθε φορά που έπεφτα ψυχολογικά. Σε ευχαριστώ Ευτυχία, η φράση σου ήταν το αποκούμπι μου στα δύσκολα.

Έτσι πέρασαν οι πρώτες μέρες. Η συνέχεια είχε χαρούμενες στιγμές, θλιμμένες στιγμές, στιγμές νοσταλγίας. Αλλά με μια μόνο σκέψη, θετική σκέψη “πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά και αν δεν πάνε καλά, δεν είναι το τέλος” “

Ξαδερφούλα μου, σε ευχαριστούμε για αυτή την κατάθεση καρδιάς, η αγάπη μας και η σκέψη μας μαζί σας.

Εσείς έχετε αντίστοιχες εμπειρίες; Βιώματα ή προβληματισμούς;