Εργασιομανής ή full time μαμά;

Για πολλά χρόνια ήμουν ένας άνθρωπος που δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ(κυριολεκτικά). Τότε πίστευα, ότι αυτό που κάνω είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ώρες-ώρες σκεφτόμουν “Αχ όταν θα κάνω και εγώ παιδί,θα κάτσω σπίτι να ξεκουραστώ, όπως όλες οι άλλες γυναίκες”.

Πίστευα, ότι αυτό που κάνω είναι τόσο κουραστικό και είχα την λανθασμένη πεποίθηση, ότι οι μαμάδες στο σπίτι, απλά κάθονται, ξεκουράζονται πάνε βόλτες. Όλες οι σκέψεις ήταν λανθασμένες. Με το πέρασμα του χρόνου, όταν έκανα το δικό μου παιδί, οι αϋπνίες και το άγχος μου χτύπησαν την πόρτα. Αναθεώρησα όσα πίστευα για την καθημερινότητα μιας μαμάς. 

Ξαφνικά αισθανόμουν, ότι οι ατελείωτες ώρες στη δουλειά, που τότε με έκαναν να γκρινιάζω και να νευριάζω, ήταν ένα τίποτα μπροστά  στην κούραση, γλυκιά μεν,αλλά κούραση δε, που περνούσα καθημερινά ως μαμά. 

Σαν απολογισμός, όμως του χρόνου που έχει περάσει ανάμεσα στο δίλημμα εργασιομανής ή full time μαμά πιστεύω, ότι υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Αυτό το ενδιάμεσο  είναι πολύ ωραίο. Μπορεί να υπάρξει μία εργαζόμενη μαμά, έστω και για λίγες ώρες. Γιατί ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο υπάρχει και το γκρι. Και ανάμεσα στη μαμά και την επαγγελματία, υπάρχει και η γυναίκα, ο άνθρωπος. Έτσι και οι μαμάδες, όπως και όλοι οι άνθρωποι έχουμε πολλές διαφορετικές προσωπικότητες (για τις οποίες θα μιλήσουμε και σε επόμενο άρθρο) τις οποίες θέλουμε να ικανοποιούμε. 

Θεωρώ, ότι ένας άνθρωπος, για να είναι ευτυχισμένος πρέπει να καλύπτει όλες του τις ανάγκες. Η εργασία είναι μια ανάγκη, που έχει τόσο οικονομικά, όσο και ψυχικά οφέλη. Ο άνθρωπος που δουλεύει ξεφεύγει από την ρουτίνα, είναι πιο κοινωνικός και δραστήριος. Βέβαια το να περνάς αρκετές ώρες με το παιδί σου, ειδικά τους πρώτους μήνες,είναι μια εσωτερική ανάγκη. Νιώθεις χαρούμενος που του δείχνεις το κόσμο, περνάς πρωτόγνωρες στιγμές μαζί του. Αυτές οι εμπειρίες είναι μοναδικές, γιατί αυτές οι στιγμές δεν γυρίζουν πίσω. Το παιδί μεγαλώνει τόσο γρήγορα που δεν το καταλαβαίνουμε. 

Στη κάθε γυναίκα όμως που αντιμετωπίζει, ένα δίλημμα ανάμεσα στην ανάγκη της για εργασία, αλλά και στο να περνάει ώρες με το παιδί της, θα έλεγα, ότι το καλύτερο είναι να κάνει αυτό που νιώθει και πιστεύει η ίδια, ότι την κάνει χαρούμενη. Θα μπορεί να δουλεύει κάποιες ώρες και να περνάει άλλες τόσες με το παιδί της. Σημασία άλλωστε δεν έχει πόσες ώρες θα λείπει η μαμά από το παιδί, αρκεί τις ώρες που είναι δίπλα του να είναι όντως εκεί. Να περνά ποιοτικό χρόνο μαζί του. 

Το σημαντικότερο είναι να φτιάξει ένα πρόγραμμα, που θα την κάνει να νιώσει καλά και να βρει την αρμονία και την ισορροπία μέσα της. Έχοντας την ισορροπία αυτή μέσα της, θα είναι πιο χαρούμενη και στη συνέχεια και το παιδί και η υπόλοιπη οικογένεια. Λάθη και σωστά δεν υπάρχουν στη ζωή. Υπάρχει όμως  η ψυχική ευχαρίστηση και η αρμονία, τα οποία μπορείς να τα πετύχεις, επιλέγοντας έναν τρόπο ζωής που σε κάνει ευτυχισμένη.

Επέλεξε λοιπόν φίλη μου, ό,τι σε γεμίζει και σε κάνει χαρούμενη, ό,τι και αν είναι αυτό. Η ευτυχία αξίζει σε όλους, κυνήγησε την.