Δείξε αυτό που νιώθεις!

Σκέψου το εξής σενάριο…

Σου μίλησε κάποιος άσχημα στη δουλειά και, πιάνω στο θυμό σου, του έβγαλες τη γλώσσα (σαν να τον κοροϊδεύεις). Τότε, αμέσως, σε μάλωσε το αφεντικό για την πράξη σου και εσύ προσπαθούσες να δικαιολογηθείς ανάμεσα σε φωνές και αναφιλητά. Σε έδιωξε και μόλις βγήκες από το γραφείο άρχισες να τσιρίζεις μπροστά στους περαστικούς. Μια τσιρίδα άλλο πράγμα. Όλα τα βλέμματα γύρω σου απορημένα. Έφτασες σπίτι σου και μόλις είδες τον άνθρωπο σου, έτρεξες να τον αγκαλιάσεις με κλάματα και λυγμούς.

Και μετά ξύπνησες…

Γιατί τέτοιες “παιδιάστικες συμπεριφορές” ούτε στα όνειρα σου δεν κάνεις. Ή μάλλον… δεν επιτρέπεις να κάνεις.

Τι είναι αυτό που θέλω να πω…
Σαν παιδιά αντιδρούμε αυθόρμητα σε καθετί που μας ενοχλεί ή σε καθετί που μας αρέσει. Τσιριζουμε, κλαίμε, φωνάζουμε… Γελάμε δυνατά… Πότε κανένα παιδί δεν έριξε το βλέμμα του τριγύρω για να κοιτάξει αν θα πέσουν όλα τα μάτια πάνω του. Ποτέ κανένα παιδί δεν νοιάστηκε αν ενοχλήσει τους γύρω του.

Αυτό το παιδί, λοιπόν, που ζει μέσα σου, όσο μεγαλώνει του μαθαίνεις να γίνεται πιο προσεκτικό. Να καταπιέζει τις αντιδράσεις του και σιγά σιγά…. να τις εξαφανίζει. Τότε, αυτό το υπέροχο και αυθόρμητο παιδί, γίνεται ένας καθωσπρέπει ενήλικας που μαθαίνει να μην ενοχλεί κανέναν. Γιατί μια τσιρίδα θα ενοχλήσει… Ένα κλάμα θα προσελκύσει βλέμματα και ένα δυνατό γέλιο θα σκίσει σαν σπαθί την ατμόσφαιρα της ησυχίας.

Ε… Ας την σκίσει επιτέλους!!!!
Ας την κάνει 1000 κομμάτια, θα σου πω εγώ.

Γιατί από έξω σου, απλώς χαμογελάς και μέσα σου ουρλιάζεις. Ζητάς βοήθεια, ζητάς προσοχή, ζητάς αγάπη… ζητάς, ζητάς, ζητάς και δεν παίρνεις τελικά τίποτα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά δε ζητάς. Δε δείχνεις τι νιώθεις από φόβο, μάλλον, για το τι θα πει ο κόσμος…

Κάπου διάβασα “μεγαλώσαμε με το τι θα πει ο κόσμος και αυτός ο κόσμος είναι ένα σίχαμα”…
Για σκέψου… Πότε γέλασες δυνατά με την καρδιά σου; Πότε έκλαψες σε κοινή θέα.. πότε έτρεξες, χόρεψες, τραγούδησες έξω από τα 4 ντουβάρια ενός σπιτιού;

Δεν σου λέω να κάνεις κάτι τέτοιο, αν δε το νιώθεις. Απλά αν ποτέ θελήσεις να εκφραστείς δημόσια, χωρίς να κάνεις κακό σε κανέναν ή να παρακινείς επεισόδια βίας… τότε κάντο…!!!

Άσε το γέλιο σου να ακουστεί…

Τη φωνή σου να τραγουδήσει..

Το δάκρυ σου να κυλήσει…

Έχουμε ξεχάσει πως είναι να έχει συναισθήματα ο διπλανός μας. Αν δεν ξέρουμε τι νιώθει ή τι νιώθω δεν θα μπορέσει ποτέ να βοηθήσει ο ένας τον άλλον.

Αν θέλεις να γελάσεις δυνατά… Να φωνάξεις… Να μαλώσεις… Και φοβάσαι μην ακουστείς γιατί ανησυχείς για το “τι θα πει ο κόσμος”, τότε ξέχνα τον κόσμο και κάνε αυτό που νιώθεις τη στιγμή που το νιώθεις.

Και τότε θα λυτρωθείς και με τη στάση σου θα λυτρώσεις και άλλους, που θα ακολουθήσουν το παράδειγμά σου… Γιατί θέλει τόλμη να δείξεις σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε τι πραγματικά νιώθεις!

Σας φιλώ,

το τριγωνάκι σας!