Πότε το παιδί μου θα κάτσει στο αυτοκίνητο;

Όταν ήμουν έγκυος έβλεπα διαφημίσεις με παιδιά, που κάθονταν στο αυτοκίνητο και έλεγα “αχ τι γλυκιά εικόνα”. Νόμιζα, πως τα μωρά λατρεύουν τις βόλτες με το αυτοκίνητο. Το δικό μου παιδί, όμως με διέψευσε στο 100%.

Αξέχαστη πρώτη έξοδος!

Η πρώτη μας ” έξοδος” με το αυτοκίνητο ( μετά την επιστροφή από το μαιευτήριο), ήταν στην παιδίατρο μας. Το αγοράκι μου έδωσε ρέστα στο κλάμα και εγώ ρέστα στο πανικό. Μια διαδρομή 5 λεπτών εμείς την κάναμε πάνω από 30 λεπτά, σταματήσαμε περίπου 5 φορές ( μην πω και παραπάνω). Λέγαμε θα συνηθίσει (που να ξέραμε οι δόλιοι). Περνούσαν οι μέρες, οι μήνες και όλα θύμιζαν την πρώτη έξοδο. Δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά, ούτε στους γονείς μας, ούτε σε φίλους, ούτε βόλτες, ούτε πουθενά με το αυτοκίνητο. Οι δε διακοπές ολόκληρο σχέδιο διάσωσης. Μελετούσαμε τα πάντα, τι ώρα θα φύγουμε, πώς θα φύγουμε, να τον κοιμήσουμε πριν φύγουμε και πολλά πολλά αλλά.

Κάποια στιγμή άκουσα την χειρότερη συμβουλή και δυστυχώς την έκανα πράξη

Δεν ήξερα σαν καινούρια μαμά, άκουγα συμβουλές. Η συμβουλή ήταν να τον βάλω στο αυτοκίνητο και να τον αφήσω να κλαίει. Δεν θα πάθει τίποτα από το κλάμα μου είπε η γυναίκα- μαμά που με συμβούλεψε. Έτσι λέει θα καταλάβει, ποιος έχει το πάνω χέρι και θα συνηθίσει (ακόμα αναρωτιέμαι πως πείστηκα και το έκανα).

Από τότε ξεκίνησε χειρότερο μαρτύριο για εμάς. Το παιδί έκλαιγε σε σημείο που δεν μπορούσε να ανασάνει και εννοείται σταματήσαμε. Εκτός των άλλων έπαθε σοκ.Από εκείνη την μέρα και για ένα χρόνο δεν ξανά μπήκε στο αυτοκίνητο.

Οι μήνες περνούσαν και η ελπίδα μας έσβηνε. Λέγαμε δεν θα κάτσει ποτέ αυτό το παιδί στο αυτοκίνητο. Ο χρόνος όμως μας διέψευσε. Αφού πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, μέσα στον οποίο είχαμε ωριμάσει και εμείς οι ίδιοι, αποφασίσαμε να κάνουμε και άλλη προσπάθεια. Τι κάναμε; Παίρναμε αυτοκίνητα και βάζαμε τα αγαπημένα μας κουκλάκια πάνω και λέγαμε “Το κουκλάκι πάει βόλτα με το αυτοκίνητο”. Στη συνέχεια λέγαμε σε φίλους μας με παιδιά να έρθουν βόλτα με το αυτοκίνητο και καθώς να παιδιά έβγαιναν λέγαμε στον γιο μας ” είδες τι ωραία περάσανε στο αυτοκίνητο”. Άλλες φορές βάζαμε στη τηλεόραση παιδικά, που έδειχναν παιδάκια στα αυτοκίνητα και πάλι με ενθουσιασμό λέγαμε “πω πω τι τέλεια πάνε βόλτα με το αυτοκίνητο”. Και αφού εξοικειώθηκε λίγο με την ιδέα είπαμε να πάρουμε πιο δραστικά μέτρα.

Διαπιστώσαμε, πως πλέον όταν έβλεπε αυτοκίνητα δεν είχε τον φόβο.

Έτσι κάναμε το αυτοκίνητο “μέλος της οικογένειας”. Κάθε φορά που βγαίναμε χαιρετούσαμε το αυτοκίνητο και όταν ερχόμασταν σπίτι το καληνυχτιζαμε. Έπειτα κάναμε μπάνιο και λέγαμε ” μην ξεχάσουμε αύριο να πλυνουμε και το αυτοκίνητο”. Την επόμενη παίρναμε πανάκια και πηγαίναμε μαζί να το “πλυνουμε”. Και αφού διαπιστώσαμε, πώς πάμε καλά με οπτική και γενικότερη επαφή με το αυτοκίνητο είπαμε να προχωρήσουμε στο πιο δύσκολο κομμάτι “πως να μπει στο αυτοκίνητο”.

Έτσι λοιπόν γεμίσαμε το αυτοκίνητο με τα αγαπημένα του παιχνίδια και βάλαμε αγαπημένα του τραγούδια. Ακόμα πήραμε μαζί μας “το μαγικό τσαντάκι του”. Στο “μαγικό τσαντάκι” είχαμε βάλει όλα τα αγαπημένα του σνακ και ένα χυμό. Στα χέρια μου κρατούσα το κινητό( ο σκοπός αγιάζει τα μέσα που λένε, στη δεδομένη περίπτωση το κινητό) με τα αγαπημένα του βιντεάκια. Έτσι μόλις πήγε να κλάψει τα επιστρατεύσαμε όλα, με ένα ύφος ενθουσιασμού. Ξαφνικά η στενάχωρη φατσούλα του απέκτησε ύφος εξερευνητή, αλλά και ηρεμίας.

Εμείς από την άλλη κοιταζόμασταν με τον άνδρα μου μην πιστεύοντας στα μάτια μας. Φοβόμασταν πώς αυτό το όνειρο θα χαλούσε. Αλλά όχι δεν χάλασε. Κάθε μας βόλτα γινόταν πιο ήρεμη και επιτέλους αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τις βόλτες μας και εμείς αλλά και το παιδί. Όλα άλλαξαν προς το καλύτερο για όλους.

Κοιτώντας πλέον όλη αυτή την περιπέτεια των δύο χρόνων (τόσο κράτησε ο φόβος του ζουζουνιού μου), θα τα έκανα όλα αλλιώς. Δεν θα άκουγα συμβουλές, γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και θέλει τον δικό του χρόνο για όλα. Επίσης δεν θα τον πίεζα ποτέ. Η πίεση μόνο άσχημα αισθήματα δημιουργεί σε όλους.

Σε κάθε νέα μανούλα λοιπόν, θα έλεγα να ακούει το ένστικτο της και τις επιθυμίες του παιδιού της. Και αφού τα καταφέραμε εμείς σίγουρα μπορείτε και εσείς. Καλή τύχη και μόνο θετικές σκέψεις μανούλες μου. Όλα θα γίνουν.