Ένας γάμος στο Λονδίνο

2015: Ένα προσκλητήριο και αμέσως εισιτήρια για Λονδίνο!
(Ναι, τότε που πηγαίναμε άφοβα ταξίδια. Θυμάστε;;;)

Ο ξάδερφός μου (Αγγλο-Έλληνας) παντρεύεται την εκλεκτή αγγλιδούλα της καρδιάς του και μας καλεί στο γάμο! Πρώτη φορά Αγγλία, πρώτη φορά διαφορετικός γάμος…

Η θεία μου βρίσκεται εκεί πάνω από 40 χρόνια και είμαστε πολύ τυχεροί, καθώς θα μας φιλοξενούσε στο σπίτι (1,5 ώρα εκτός Λονδίνου) για όσες μέρες θέλουμε… Καλοκαίρι, λοιπόν, και οι διακοπές μας αντί να είναι σε ένα ελληνικό νησάκι και να μαυρίζει το κορμάκι μας έγιναν στην Αγγλία, με εσάρπες και ζακετούλες.

Πρώτο πράγμα που μου είπε η θεία μου μόλις της ανακοίνωσα ότι κλείσαμε τα εισιτήρια ήταν “Να μη μου φέρεις τίποτα για το σπίτι ή για την φιλοξενία, σε παρακαλώ πολύ! Μόνο αν μπορείς 2 ψωμιά να μου φέρεις, να φάμε πραγματικό ψωμί!”.

Πω! Ευλογημένος τόπος η Ελλάδα, σκέφτομαι…

Έτσι λοιπόν, πήραμε ψωμιά, κολοκυθάκια, αμπελόφυλλα, άνηθο, μαϊντανό, φρέσκα κρεμμυδάκια, γεμίσαμε με αυτά λίγο παραπάνω από τη μισή βαλίτσα και φύγαμε για τας Αγγλίας… Η θεία μου ξετρελάθηκε… “Θα σας κάνω κολοκυθάκια γεμιστά με αυγολέμονο” είπε και μόνο που δεν δάκρυσε μόλις τα αντίκρισε!

Ευλογημένος τόπος η Ελλάδα… σκέφτηκα και πάλι.

Τα κολοκυθάκια ήταν έτοιμα να μπουν στο φούρνο.. κρατήσαμε αρκετή από την ψίχα τους για να την κάνουμε κολοκυθοκεφτέδες… Υπέροχη ιδέα για την θεία μου που δεν ήξερε πώς να τους κάνουμε… ούτε και εγώ… και πήραμε την πεθερά μου τηλέφωνο και δόθηκε “διακρατική συνταγή”…
Ήρθε η ώρα να τους τηγανίσω και ζητώ το ελαιόλαδο από τη θεία μου…
Μου φέρνει ένα πανέμορφο μπουκαλάκι με ελαιόλαδο περίπου 750ml και της λέω…

“Θα χρειαστώ περισσότερο”…

“Περισσότερο;;;;” Μου απαντάει.. “Αυτό κοστίζει 25 λίρες”….

Σοκ εγώ, σοκ και η θεία…

Ευλογημένη χώρα η Ελλάδα. Ευλογημένη!!!

Πόσο τυχεροί είμαστε για το φαγητό μας; Πόσο αχάριστοι γινόμαστε όταν λέμε “δεν μου αρέσει αυτό – εκείνο…”.

Τελικά τους τηγάνισα σε ένα μικρόοοο κατσαρολάκι για οικονομία… Τώρα που το σκέφτομαι θα ήταν καλύτερα να τους έβαζα στο φούρνο, όπου γίνονται εξίσου νόστιμοι και περισσότερο υγιεινοί, αλλά δεν είχα καλή μαγειρική αντίληψη τότε… (Τώρα όμως, έ;;; πετάω πετάω – για αυτό διάβασε και την σούπα λαχανικών που σου προτείνω…)

Έτσι, λοιπόν, από κάτι τόσο μικρό που έζησα κατάλαβα αυτό που λένε για το φαγητό στην Ελλάδα. Στο σούπερ μάρκετ που πήγαμε είδαμε να πωλούν τον άνηθο σε 1-2 κλωναράκια. Εμένα η γιαγιά μου στο χωριό αν ζητήσω άνηθο μου στέλνει μισό κήπο… (δεν τολμώ να ζητήσω σας λέω…).

Και τώρα που σας γράφω, ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου…

Ένα χαμόγελο για αυτή τη χώρα που -πολλές φορές- δεν την εκτιμώ όσο θα ήθελα…

Έτσι, λοιπόν, ήρθε και η μέρα του γάμου…

Αφού πήγαμε σε ξενοδοχείο στο Λονδίνο έπρεπε να πάμε στην εκκλησία τους. Με τα καλά μας φορέματα, τα κουστούμια, το θείο να φοράει σμόκιν, εγώ να φορώ καπελαδούρα (είπα.. θα πάω στην Αγγλία .. σε γάμο,.. χωρίς καπέλο θα είμαι;;;) μπήκαμε στο μετρό για να πάμε πιο γρήγορα από ότι με ένα ταξί! Και μετακινηθήκαμε σε όλη την πόλη ντυμένοι στην πένα! Ναι, εγώ ήμουν με την καπελαδούρα μου παντού…

Ήταν ωραία, ήταν διαφορετικά…
Έχουν άλλο σύστημα εκεί…

Αρχικά στην εκκλησία ήταν συγκεκριμένοι καλεσμένοι…
Μετά στη δεξίωση την πρώτη ώρα – την ώρα του φαγητού- ήταν και πάλι συγκεκριμένοι καλεσμένοι, όχι απαραίτητα όσοι ήταν στην εκκλησία…Και την επόμενη ώρα ήρθαν κάποιοι που ήταν στην εκκλησία, αλλά όχι καλεσμένοι στο φαγητό, αλλά ήταν καλεσμένοι στο χορό και στα ποτά…

Αυτό συμβαίνει γιατί αν ήταν όλοι καλεσμένοι παντού στο άτομο αντιστοιχούν περίπου 90 λίρες Αγγλίας, επομένως πάρα πολλά χρήματα για ένα νέο ζευγάρι…

Εμείς ήμασταν καλεσμένοι παντού…
Τα είδαμε και τα φάγαμε όλα.. χορέψαμε με την καρδιά μας Ιρλανδικούς χορούς που κάθε χορός διαρκούσε 15 λεπτά, αφού πρώτα μας δείχνανε τις φιγούρες και τα βήματα και ήταν πραγματικά σαν τεστ κοπώσεως (αρκεί να ακούσετε Ιρλαδικά παραδοσιακά τραγούδια για να το καταλάβετε)… Εγώ η αγύμναστη έναν χορό χόρευα…. σε 5 καθόμουν…

Να σημειωθεί ότι 7 μέρες δεν είχε βρέξει καθόλου και τη μέρα του γάμου έβρεξε (την ώρα που ήμασταν στο κέντρο της δεξίωσης ευτυχώς) και βγήκαμε λίγο έξω να “ψιχαλιστούμε” από την φημισμένη βροχή του Λονδίνου…

Κάθε ταξίδι τελικά έχει να σου διδάξει πολλά. Αρκεί να έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά για να αφήσεις τις πληροφορίες και τις εικόνες να αγγίξουν την καρδιά σου.

Οι δικές σας ταξιδιωτικές εμπειρίες τι σας έχουν διδάξει;
Θα χαρώ να μου απαντήσετε στα σχόλια!

Σας φιλώ, το τριγωνάκι σας!