Το καλύτερο δώρο για μια μαμά

Καθώς τα γενέθλια μου πλησιάζουν, με τον άνδρα μου είχαμε τον καθιερωμένο μας διάλογο. Εδώ και εφτά χρόνια (τα εφτά χρόνια φαγούρας που λένε, αν και σε μας δεν ισχύει) πάντα υπάρχει η ερώτηση “τι δώρο θέλεις για τα γενέθλια σου αγάπη μου” και εγώ που απαντάω “τίποτα” και μετά από πολύ πίεση ένα “ότι θες, η πράξη μετράει”.

Φέτος λοιπόν δεν χαλάσαμε την παράδοση (είμαστε παραδοσιακοί τύποι κατά βάθος), κάναμε τον ίδιο διάλογο, περίπου τον ίδιο δηλαδή. Τα “τι θες”, “δεν θέλω τίποτα” κτλ μετά σκέφτηκα “πραγματικά τι θέλω”. Συνειρμικά και αβίαστα θυμήθηκα το στατικό ποδήλατο γυμναστικής, εκείνο που είχα πριν την εγκυμοσύνη, το οποίο λόγω μετακόμισης το είχα χαρίσει.

Ξαφνικά άρχισα να γελάω. Σκεφτόμουν, πώς ένα άτομο σαν εμένα που μπορεί να δουλεύει 24 ώρες το 24ώρο και δεν μπορεί να κάνει πέντε λεπτά γυμναστική, νοστάλγησε το παλιό στατικό του ποδήλατο.

Εν τω μεταξύ το ποδήλατο αυτό το είχα πάρει σαν έσχατη λύση τότε, γιατί ήθελα να χάσω κάποια κιλά και εκτός από την γυμναστική δεν αντέχω και τις δίαιτες ξέρετε (τέτοια είμαι).

Αυτό το ποδήλατο τότε λοιπόν το πήρα με μισή καρδιά, στην πορεία όμως το λάτρεψα (τρώγοντας έρχεται η όρεξη που λένε). Κάθε μέρα έκανα μισή με μια ώρα ποδήλατο, ξαφνικά είδα αλλαγή στο σώμα μου, ειδικά στις γάμπες. Κανείς δεν πίστευε πώς ένα άτομο σαν και μένα που γραφόταν στα γυμναστήρια και δεν πήγαινε έκανε κάθε μέρα ποδήλατο.

Ο λόγος όμως που αγαπούσα το ποδήλατο, ήταν γιατί την ώρα που έκανα ποδήλατο παράλληλα διάβαζα, έκανα κους κους στο τηλέφωνο ή έβλεπα ταινία. Αυτή την ώρα είχα την αποκλειστικότητα του εαυτού μου. Ίσως γι’ αυτό να θυμήθηκα πάλι το ποδήλατο μου. Νομίζω κάθε μαμά θέλει λίγο χρόνο για τον εαυτό της, να τονώσει την ψυχική της υγεία. Άλλωστε “Νους υγιής εν σώματι υγιεί” που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Ετσι λοιπόν γελώντας απαντώ στον άνδρα μου “Σκέφτηκα τι θέλω, θέλω ένα στατικό ποδήλατο”, παραξενεύτηκε, μόνο αυτό δεν περίμενε να ακούσει. Του εξήγησα παίρνοντας το σοβαρό μου ύφος, πως λόγω μητρότητας και μην έχοντας γιαγιάδες κοντά μας για βοήθεια δεν υπάρχει χρόνος να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου μέσα στο σπίτι, πόσο μάλλον εκτός.

Επίσης το ποδήλατο για μένα θα είχε διπλά οφέλη, σωματικά και ψυχολογικά κυρίως.

Και αφού σταμάτησε να γελάει (επειδή παραξενεύτηκε από την επιθυμία μου) και άκουσε τους λόγους που θυμήθηκα το παλιό μου ποδήλατο μου, έκανε την παραγγελία του. Αύριο λέει το ποδήλατο σου θα είναι εδώ.

Η χαρά μου δεν περιγραφόταν, αυτό το ποδήλατο με πήγε στο παρελθόν στα ξέγνοιαστα χρόνια, πριν το πανέμορφο , αλλά και δύσκολο ταξίδι της μητρότητας.

Θυμήθηκα τον εαυτό μου, που τελευταία τον έχω ξεχάσει, τα όνειρα μου την ξεγνοιασιά μου, θυμήθηκα εμένα. Ασυνείδητα άρχισα να σιγοτραγουδώ “είχα το όνειρο μου το ποδήλατο μου”. Α ρε μέγα Μακεδόνα οι στίχοι πάντα συντροφιά μου.

Κάντε και εσείς φίλες μου ένα δώρο στον εαυτό σας, που θα σας δώσει χαρά, το αξίζετε.

Τα φιλιά μου, πάω να συνεχίσω το τραγούδι μου μέχρι να έρθει το ποδήλατο μου.