Μαγειρικές ιστορίες: Χοιρινός κιμάς(!)

Φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη…
Τα τάπερ της μαμάς πηγαινοερχόταν με 1.002 καλούδια… Η λέσχη, τις μέρες που είχε φαγητά τα οποία μου άρεσαν, γινόταν το στέκι του μεσημεριού… Το σαντουιτσάδικο της γειτονιάς γνώριζε την παραγγελία με το που έβλεπε την αναγνώριση στο τηλέφωνο…

Αλλά ΟΧΙ… είπα να κάνω μια προσπάθεια να μαγειρέψω και εγώ…

Σιγά, πόσο δύσκολο να είναι, σκέφτηκα…
Έτσι, λοιπόν, ξεφύλλισα ένα βιβλιαράκι συνταγών, που δεν έχω ιδέα πως βρέθηκε στο σπίτι μου και αποφάσισα να κάνω… μακαρονάδα!
Ναι, σιγά, θα μου πείτε… “Σιγά την επιστήμη”…
Εγώ, όμως, τρομάρα μου, ήθελα να κάνω μια συνταγή που είδα και ήταν γεμιστή σφολιάτα με μακαρόνια, κιμά και κόκκινη σάλτσα! Τώρα που το σκέφτομαι μια αναγούλα την έχω, αλλά τότε με ενθουσίασε ο συνδυασμός!

Μακαρόνια και σάλτσα από το σούπερ μάρκετ, τσεκ!
Κιμάς; Μόνο από κρεοπωλείο.
Σεινάμενη, κουνάμενη φτάνω στο κρεοπωλείο της γειτονιάς. Καλημερίζω τον άνθρωπο και ζητάω 1 κιλό κιμά. Και εκεί ο κρεοπώλης μου κάνει την φοβερή ερώτηση… “Χοιρινό, μοσχαρίσιο ή ανάμεικτο;”
Πάγωσα. Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν. Με κοιτούσε. Τον κοιτούσα. Σιωπή…
Δεν είχα ιδέα ότι ο κιμάς βγαίνει σε διάφορες εκδόσεις…
27 αμήχανα δευτερόλεπτα μετά ψέλλισα ένα “ΕΕΕεεε”…
Και έβαλα το μυαλό μου να σκεφτεί ακόμη 5 δεύτερα..

Ωραία, πάμε τον συνειρμό…
-Το χοιρινό κρέας μου αρέσει περισσότερο από το μοσχαρίσιο.
-Τα μακαρόνια με τον κιμά και τα κεφτεδάκια με ξετρελαίνουν.
-Άρα ο κιμάς που τρώω τόσα χρόνια θα είναι χοιρινός.
Φοβερό συμπέρασμα, τζακ ποτ… α γεα γεα γε χορεύει το μέσα μου!
Πάρε να ‘χεις κυρ-κρεοπώλη… Τι νόμιζες, θα ρεζιλευτώ; Χα!

Η ώρα της μαγειρικής!

Με περηφάνια και μύτη που φτάνει στον ουρανό, έφτασα σπίτι έτοιμη για την πρώτη μαγειρική μου δημιουργία. Αρχικά, να πω ότι λέρωσα όλα σχεδόν τα πιάτα και μπολάκια μου, γιατί ήθελα (ξανά μανά, τρομάρα μου) να έχω τα υλικά μου ξεχωριστά στο τραπέζι, ακριβώς όπως κάνουν στις εκπομπές μαγειρικής. Αφού σοτάρω το κρεμμύδι, λοιπόν, βάζω στο τηγάνι και τον κιμά για να σοταριστεί.
Φίλε, μια βρώμα, μα μια βρώωωωμα… Μόλις η μπόχα του σοταρισμένου χοιρινού κιμά εισχώρησε στη μύτη μου, βάρεσε συναγερμός σε όλο το νευρικό – πεπτικό – εγκεφαλικό μου σύστημα!! Και σε ό,τι άλλο σύστημα υπάρχει. Κάθε κύτταρο του κορμιού μου έπαθε ναυτία… Ρίγος, πονοκέφαλος, πυρετός, παλμοί, πίεση όλα στα ύψη σου λέω!

Πάει, λέω, χαλασμένο κιμά μου έδωσε ο κρεοπώλης! Μα, πώς βρωμάει αυτό το πράγμα έτσι; Και μια χαρά φαινόταν πριν μπει στο τηγάνι μου… Το μυαλό μου άρχισε να παίρνει γρήγορες στροφές.. Βρισκόμουν σε κίνδυνο. Έπρεπε να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. “Θα τον πετάξω λέω!” Και τον κιμά και το τηγάνι και την κουζίνα ολόκληρη, θα ξεκινήσω να ψάχνω σπίτι να μετακομίσω γιατί αυτή η μυρωδιά θα με στοιχειώνει για πάντα!

Αφού είχα καλύψει τη μύτη μου με την μπλούζα και συνέχισα να μαγειρεύω, ενώ, παράλληλα, δάκρυζα. Σκέφτηκα πως θα πρέπει να ολοκληρώσω την συνταγή μου μέχρι τέλους! Άλλωστε, δεν έχω ξαναμαγειρέψει και ίσως έτσι μυρίζει η κουζίνα όταν κάνει κάποιος κιμά. Ολοκλήρωσα λοιπόν το αηδιαστικό αυτό εγχείρημα με βαριά καρδιά, αφού “μια θλίψη και μια παγωνιά” φώλιασε στην καρδιά μου και πήρε το χαμόγελο και την καλή διάθεση να μαγειρέψω… Θυμάμαι ότι στο τέλος ετοίμασα την φωλιά σφολιάτας με την γέμιση μακαρόνια, κιμά και σάλτσα και την έβαλα στο φούρνο.

Κάτσε και φάτο!

Όσο, λοιπόν, ψηνόταν, πήρα την μανουλίτσα μου τηλέφωνο να παραπονεθώ για τον άκαρδο κρεοπώλη, που με ξεγέλασε και μου έδωσε κακή πρώτη ύλη. Και πάνω στη συζήτηση, στα κλαψουρίσματα και, λίγο πριν καλέσει το υγειονομικό η Ελληνίδα μάνα, έγινε αναφορά στο γεγονός ότι ο κιμάς ήταν χοιρινός.
“Χοιρινός;;;;” φώναζε η μαμά μου…
“Καλά πότε έφαγες εσύ χοιρινό κιμά; Τόσες φορές σε έχω στείλει στον κρεοπώλη μας όταν ήσουν λύκειο και δεν ξέρεις τι κιμά έπαιρνες; Τόσο αφηρημένη πια; Κρίμα τα γράμματα που ξέρεις…” και έλεγε και έλεγε…

Μα έχω δικαιολογία, της είπα! Στο κρεοπωλείο, στο χωριό, μας γνώριζαν, οπότε όταν πήγαινα και ζητούσα κιμά ποτέ δεν με ρωτούσαν… Είδατε τελικά το να μεγαλώνεις σε χωριό τι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει;;; Μεγάλα!

“Κάτσε και φάτο τώρα”, μου λέει και το κλείνει…

Και τώρα θα σας πω τι έγινε.. Το φαγητό όταν ήταν πια έτοιμο, είχε μια πιο ελαφριά “μπλιαχ μυρωδιά”, και όχι τόσο τρομερή όσο στην αρχή. Κάθισα και έκοψα ένα κομμάτι και μπορώ να πω ότι τρωγόταν.
Αυτή η μυρωδιά, βέβαια, με έχει σημαδέψει γιατί ήταν στην πρώτη μου μαγειρική προσπάθεια. Χρόνια αργότερα έζησα και πάλι τον ίδιο μυρωδικό εφιάλτη στην Ιταλία, αλλά για αυτό θα σας πω άλλη φορά…

Μπορεί η χοιρινή μπριζόλα, το σουβλάκι, η πανσέτα να με κάνουν να τρελαθώ από τη χαρά μου όταν θα τα γευτώ, αλλά τον χοιρινό κιμά δεν τον αντέχω με τίποτα!


Θα χαρώ να μοιραστείτε στα σχόλια και τις δικές σας #δενυπαρχειπεριπτωσηνατοφάω εμπειρίες…



Σας φιλώ,

το τριγωνάκι σας!