Καλαμαράκι day! 

Φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη, και αφού πήρα ένα καλό μάθημα από την ιστορία με τον κιμά, το μαγειρικό μου έργο συνεχίστηκε με επιτυχία… Μακαρονάδες, πατάτες στο φούρνο, μπριζόλες, ρύζι, αυτά τα κλασικά και εύκολα… Μέχρι που ήρθε η στιγμή που αποφάσισα να μαγειρέψω καλαμαράκια τηγανιτά!

Ξανά σεινάμενη – κουνάμενη πήγα στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και διάλεξα μια κατεψυγμένη συσκευασία με καλαμαράκια σε ροδέλες. Έμοιαζαν υπέροχα! Τα φαντάστηκα ήδη να διακοσμούν το πιάτο μου και να είμαι έτοιμη να τα απολαύσω! Γιαμ…

Στο γυρισμό για το σπίτι μου έτρεχαν τα σάλια! Τα αγαπώ τόσο πολύ τα καλαμαράκια…

Στο σπίτι ήρθε και μία συμφοιτήτρια, η οποία θα έβλεπε τι νοικοκυρά φιλενάδα έχει…

“Αχ”, μου λέει, “θα καθίσω στο σαλόνι, δεν θέλω να μυρίσουν τηγανίλα τα μαλλιά μου!”.

Ώπα, σκέφτηκα.. και γω δεν θέλω…
Το πρωί είχα φρεσκολουστεί και δεν είχα καμία όρεξη να ξαναμπώ στο μπάνιο και να στεγνώνω δυο ώρες πάλι την μαλλούρα μου!
Σκέφτηκα, λοιπόν, να τυλίξω τα μαλλιά με μία πετσέτα, όπως όταν βγαίνω από το μπάνιο, για να τα προστατέψω από την μυρωδιά…

Με κοιτάει η φίλη μου σας χάνος. Δεν σχολιάζει, γιατί με αγαπά, το ξέρω!

Η ώρα της μαγειρικής!

Μπαίνω στην κουζίνα και ετοιμάζω το λάδι στο τηγάνι. Πρέπει να είναι πολύ καυτό για να πετύχω το σωστό ψήσιμο και χρώμα.
Και τι κάνω, λοιπόν;

Ανοίγω το σακουλάκι, παίρνω ΕΝΑ, μόνο ένα, καλαμαράκι και το βουτάω στο αλεύρι και έπειτα ντουγρού για το καυτό ελαιόλαδο. Πήρα ένα για να κάνω δοκιμή και ΕΥΤΥΧΩΣ έριξα μόνο ένα…

Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε;
Πόλεμος κανονικός! Πιτσιλούσε σαν τρελό το καλαμαράκι. Πιτσιλούσε προς όλες τις κατευθύνσεις.. Βορά, νότο, ανατολή δύση, πάνω κάτω, μέσα, έξω, σε 30 μοίρες κλίση, σε 25 μοίρες, σε ορθή γωνία και σε 120 + Χ διά 30… ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ…

Καλαμαράκι σε φρενίτιδα!

Μπορείτε να φανταστείτε τι έφταιξε;
Ότι ΔΕΝ τα άφησα να ξεπαγώσουν και να στραγγίσουν τα νερά τους, αλλά ΤΑ ΕΒΑΛΑ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΚΟΥΛΑΚΙ..

Μπορείτε να φανταστείτε αν το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή;
ΟΧΙ! Νόμιζα ότι έτσι πρέπει να τηγανιστούν και συνέχισα την προσπάθεια, τηγανίζοντάς τα ένα – ένα…

Κάποια στιγμή βγήκα από την κουζίνα με το τουρμπάνι στο κεφάλι, μία πετσέτα να καλύπτει το χέρι μου ολόκληρο και τα δάχτυλά μου, για να με προστατεύει από τα λάδια, μια μπλούζα τίγκα στη λαδίλα και μια πετσέτα σαν μάσκα στο πρόσωπο για να μην το κάψω! Τύφλα να έχει το my style rocks!

Η φίλη μου με βλέπει τρομαγμένη..

“Τι έγινε”, με ρωτάει;
“Τίποτα όλα καλά” λέω εγώ, χωρίς να την πείθω ιδιαίτερα.
“Δίνω μάχη με τα καλαμαράκια” της λέω “και κερδίζουν 7-0”.

Γέλια… γέλιααααα…
Τελικά μου λέει “άστο καλύτερα μη συνεχίζεις… Έτσι όπως πας θα είναι έτοιμα σε κανα 8ωρο”.

Η άτιμη, μόλις μπήκε και είδε τι συμβαίνει στην κουζίνα κατάλαβε…
“Ρε τούβλο”, μου λέει, “δεν τα είχες ξεπαγώσει;”
“Όχι”, απαντώ με φυσικότητα…

Και κάπως έτσι έμαθα ποιος είναι ο σωστός τρόπος να τηγανίσει κανείς καλαμαράκια και ευτυχώς το κράξιμο, αυτή τη φορά, το έφαγα από τη φίλη μου και όχι από τη μαμά μου…

Τελικά, δεν θυμάμαι τι φάγαμε εκείνη την ημέρα, αλλά καλαμαράκια δεν ήταν σίγουρα!

Εσείς έχετε να μοιραστείτε μαζί μας μαγειρικές περιπέτειες;