Φτάνει πια!

Ξύπνησα πάλι σήμερα το πρωί με φόβο, με φόβο να ανοίξω την τηλεόραση. Έβλεπα όνειρα με όπλα, χειροβομβίδες όλο το βράδυ. Σκεφτόμουν πώς δεν θα μπορούσα να ακούσω πάλι για νεκρούς, για πολέμους, για γυναικοκτονίες, για πανδημία, για ενδοοικογενειακή βία.

Ξύπνησα με τον φόβο, με τον φόβο για το αύριο, για το μέλλον του παιδιού μου και όλων των παιδιών του κόσμου. Ένα μέλλον που πρέπει να το χτίσουμε, όχι να το γκρεμίσουμε.

Ένα μέλλον όμορφο και καθαρό, όχι άσχημο, όχι βρώμικο. Σκεφτόμουν που πήγε η χαρά μας; Που πήγε η ανεμελιά μας;

Ποσό καιρό έχω να ανοίξω την τηλεόραση και να ακούσω κάτι καλό, έστω και μικρό. Ακούω για πανδημία. Ακούω για θανάτους ανθρώπων από πανδημία ( λες και είμαστε μυρμήγκια). Ακούω για βία. Για ανθρώπους να σκοτώνουν τις γυναίκες τους ( αντί να τις χαϊδεύουν με τριαντάφυλλα, να τις μαχαιρώνουν,ξανά και ξανά).  Για γονείς που σκοτώνουν τα παιδιά τους από το ξύλο (δεν το χωράει ο νους μου, ανατριχιάζω). Για την φύση που μας εκδικείται και όχι άδικα ( δεν της φερθήκαμε καλά ). 

Και τώρα τι; Πόλεμος; Αυτό μας έλλειπε (σκέφτομαι) και δυστυχώς αυτή τη φορά δεν το λέω γελώντας, αλλά κλαίγοντας.

Οι εικόνες παιδιών και γονιών να κλαίνε έχει καρφωθεί στο νου μου. Πατεράδες που αποχαιρετάνε, χωρίς να ξέρουν αν θα δουν ξανά, την οικογένεια τους. Γυναίκες που γίνονται και άνδρες για χάρη των παιδιών τους. Γονείς που φιλάνε τα παιδιά τους, που πάνε να πολεμήσουν. Κλαίνε κλαίνε κλαίνε! Δεν ξέρουν αν θα τους ξαναδούν. Και τα παιδιά; Αυτές η αθώες ψυχές τι φταίνε να μεγαλώσουν ορφανά; Τι φταίνε να έχουν όπλα στα χέρια τους αντί παιχνίδια; 

Ερωτήσεις κατέκλυσαν το μυαλό μου. Που πήγαινε η χαρά μας; Που πήγε η ανεμελιά μας; Που πήγαν τα γέλια; Γιατί ο κόσμος μας έχει σκοτεινιάσει; Γιατί η τεχνολογία να πέφτει σε λάθος χέρια; Γιατί αντί να την χρησιμοποιούμε για να σώζουμε ζωές εμείς αφαιρούμε; Γιατί γιατί γιατί γιατί; Πόσα γιατί μέσα μου; Αναπάντητα!

Ξαφνικά γυρίσω τα μάτια μου σε ένα σπόρο που είχε φυτέψει ο γιος μου στο παιδικό σταθμό, πριν 10 μέρες. Πίστευα λόγω έλλειψης ηλίου δεν θα ανθίσει. Όμως σε 10 μέρες άνθισε και πολύ μάλιστα. 

Τότε σκέφτηκα… Αυτή είναι η ελπίδα! Γιατί όλα όσα γκρεμίζονται θα ξαναχτιστούν. Και όσες φορές και αν πέφτουμε πάλι θα σηκωθούμε. Γιατί εμείς και αν λυγίσουμε πάλι θα τα καταφέρουμε. Γιατί η ελπίδα πάντα μας αφήνει μια χαραμάδα φως, αρκεί να θέλουμε να την δούμε.

Και έτσι λοιπόν σήμερα δεν άναψα την τηλεόραση! Η ελπίδα είναι εκεί έξω. Εγώ πρέπει να την βρω. Να την βρω για μένα, για την οικογένεια μου, για τους φίλους, για τους συγγενείς, για τον συνάνθρωπο. 

Στο τέλος κατέληξα στο ό,τι σήμερα είναι η μέρα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, γιατί η κοινωνία μας αυτό χρειάζεται πραγματικούς Ανθρώπους. Και τότε όπως ο σπόρος που μεγαλώνει στο ποτηράκι του γιου μου, έτσι και η κοινωνία μας θα ανθίσει!