Αποχωρισμοί

Μια τελευταία αγκαλιά ένα φιλί γρήγορα γρήγορα μη σου ξεφύγει κάνα δάκρυ, ένα χτύπημα στη πλάτη και μια κουβέντα:

“εις το επανιδείν”

Και μετά ξεμακραίνεις. Αν φεύγεις είσαι λίγο πιο τυχερός. Αν μένεις πίσω είναι το δύσκολο.

Με αφορμή τον αποχωρισμό της κόρης μου από τις ξαδερφούλες της που τόσο αγαπάει, σκέφτηκα και εγώ τους δικούς μου αποχωρισμούς. Δεν είχαν όλοι τους την ίδια γεύση.

Άλλοι με έναν κόμπο στο λαιμό που δεν έλεγε να κατέβει με τίποτα λες και έφαγες παξιμάδι που σου σφήνωσε και δεν πάει ούτε σάλιο κάτω.

Άλλοι με μάτια βουρκωμένα και κόκκινα, που με δυσκολία τα κρατάς ανοιχτά μη τρέξουν δάκρυα. Χαράζοντας την εικόνα του ανθρώπου μέσα στο μυαλό σου τόσο ζωντανή για να έχεις κάτι να θυμάσαι τις δύσκολες ώρες. Συνήθως κάποιος πρέπει να φανεί δυνατός και λέει “έλα μωρέ μη στεναχωριέσαι θα τα ξαναπούμε σύντομα”. Αυτός είναι πάντα που πονάει περισσότερο.

Αποχωρισμοί που μετά από λίγο στο δρόμο για την επιστροφή τους ζυγίζεις. Άλλοι με βάρος μεγάλο σου αφήνουν βαθύ αποτύπωμα στη καρδιά και έναν αναστεναγμό στο στήθος και άλλοι ελαφρύτεροι με μια πρέζα νοσταλγίας και την υπόσχεση για γρήγορη αντάμωση.

Είναι και αποχωρισμοί παντοτινοί εκείνοι είναι οι χειρότεροι, σου αφήνουν τη πιο πικρή γεύση, είναι αυτοί που πάντα τους θυμάσαι και πάντα θα τους κρατάς μέσα σου. Άνθρωποι που έφυγαν για πάντα και ξέρεις ότι δεν θα ανταμώσετε ξανά. Άνθρωποι που έφυγαν βιαστικά χωρίς να σε αποχαιρετήσουν, χωρίς να σε ρωτήσουν αν συμφωνείς. Άνθρωποι που έδωσαν μάχες, αγώνες, που ταλαιπωρήθηκαν και άλλοι που έφυγαν ήσυχα μέσα στην γαλήνη σε ένα όνειρο.

Πολλές φορές φαντάζομαι πως οι δυσκολίες που περάσαμε στη ζωή με ένα σφυράκι και ένα μυστρί σμίλεψαν τη ψυχή μας και έδωσαν σχήμα στο χαρακτήρα μας. Ό,τι γίναμε σήμερα οφείλεται στις καλές και στις κακές μας στιγμές.